Eerste reisverslag!

Maandag 23 februari

Vandaag ga ik weg… echt weg. Mijn wegbrengcomité komt bij elkaar op Schiphol. Eerst nog even wat eten en dan uitzwaaien. Waar Lotte heel handig het bordje omdraaide zodat ook achter de lijn afscheid genomen kon worden:P Door de douane heen, tig keer je tas leegmaken natuurlijk. Naar Wenen ging snel en ook de overstap daar was zo gemaakt. Wat wel een beetje suf was, was dat ik vrolijk sealed flesjes water had gekocht. Drie keer raden waar die waren toen ik bijna het vliegtuig instapte… Inderdaad, op het bankje waar ik wat was wezen drinken. Terug gerend en mocht gelukkig nog flesjes ophalen. Maarja, wel weer door de security heen… Op tijd vliegtuig ingestapt naar Addis Abeba. Daar aangekomen dacht ik een overstap van 2u te hebben. DACHT IK… want het is schijnbaar ook belangrijk om naar de datum te kijken:/ Een vriendelijke mevrouw bij de balie wees mij daarop toen ik vroeg of de gate van mijn vliegtuig was veranderd. “No madame, it will leave tomorrow!”

Dinsdag 24 februari

Eerst natuurlijk keihard ontkennen. Na drie keer opnieuw te vragen of het echt zo is, paniek. Wat moet ik doen? Omdat mijn mobiel op was, eerst maar is op zoek naar een oplader. Na vier keer opnieuw doorgewezen te worden, kom ik bij een lounge terecht. Voelt als een veel te dure club, maar mijn mobiel wordt in een charger gedaan zonder kosten. Omdat ik de taxichauffeur moet bereiken, vraag ik een meneer of ik ergens kan bellen. Deze man van de lounge zegt mij vijf minuten voor $10,- te kunnen geven. Gelukkig heb ik een heel slim vriendje die mij wat dollars heeft gegeven voor het geval dat. Taxichauffeur vindt het eerst lastig om te begrijpen wie ik ben en wat ik wil, maar uiteindelijk lukt het. Meteen daarna Roeland gebeld. Even uithuilen en frustratie uiten. Inmiddels is mijn mobiel een beetje opgeladen en kan ik ook Lianne van de organisatie smsen.
Omdat ik in een soort kantine ben gezegd voor een soort flightclub a la KLM goud ofzo, komt er iemand naar mij toe wat mijn bedoeling is. Ik vertel mijn verhaal over gestrand zijn op het vliegveld. Waarop hij vraagt waarom ik niet gewoon de stad in ga en een hotel regel voor $70,-. Ik een zielig verhaal opgehangen dat ik nog student ben, lang voor deze reis heb gespaard en echt niet die $70,- kan ophoesten. Daarom mag ik blijven en krijg ik zelfs de gratis maaltijden voor de leden. Een ander mannetje loopt rond “om iets te regelen”. Om 16.00 heb ik twee maaltijden achter mijn kiezen en wat flesjes water gedronken, een boek Narnia uitgelezen, gehuild, gelachen met de vriendelijke medewerkers die mij steeds vriendelijk verzoeken om wat eten te komen halen en nog steeds geen mannetje gezien. Ik ben klaar met deze omgeving. Als het meisje achter de balie in slaap valt, sluip ik voorzichtig weg. Ik ga zitten op een stretcher en probeer wat te lezen. Voel mij alleen en niet op mijn gemak. Als ik na mijn avondeten wat afleveringen van Orange is the new black heb gekeken, bel ik Roeland. Terwijl ik aan het bellen ben, komt er een schoonmaakster langs die zonder om te kijken mijn halfvolle water fles opveegt en er mee wegloopt. Ik zeg nog dat het van mij is, maar stoïcijns gooit ze het in de prullenbak. Trut staat nog te lachen ook! Ik gris het uit de prullenbak, kijk haar aan en het is maar goed dat ze geen Nederlands verstaat.
Ik ben de uren aan het tellen en word er niet vrolijk van. Vrouw van het vliegveld is mensen van een vlucht aan het verzamelen en vraagt mij en man naast mij waar we naartoe gaan. Dan raak ik in gesprek met deze Jimmy uit Oxford. Blijkt bij familie in Oeganda op bezoek te zijn geweest en krijg uiteraard foto’s te zien van het huis wat hij daar aan het bouwen is. Deze vrolijke frans maakt het wachten wat dragelijker tot hij bijna z’n vlucht mist door het geklets. Inmiddels is het 1.30 ’s nachts dus ik zoek een stretcher waar ik mijn tas tussen mijn armen klem en probeer te slapen. Naast mij liggen drie volledig gesluierde vrouwen uit Yemen die een reisgezelschap vormen met nog wat mannen die verderop liggen. Er wordt druk overlegd en iemand zwaait met de paspoorten.

Woensdag 25 februari

Ik doe wat hazenslaapjes en ga rond 7.00 op zoek naar de gate. Ik vraag aan een man of ik naast hem mag zitten waar tassen staan, maar schijnbaar zit daar iemand. Ik vind een andere stoel, maar de stoel naast de man met de tassen blijft leeg. Tegen de tijd dat ik mag boarden, is het ogen ophouden heel lastig geworden. Als ik op mijn stoel in het vliegtuig zit, komt die man naast de tassen naast mij zitten. Vind hem nu uiteraard totaal niet vriendelijk, dus oordoppen in, slaapmasker op en slapen. Als ik later wakker wordt, blijkt hij toch wel wat hulpvaardig op een lompe manier. Oftewel, wil mijn drinken doorgeven waarbij hij de stewardess commandeert. Wil aanwijzen welk drinken hij wilt, waarbij hij bijna in de neus van zijn buurman peutert. Ik zit bij het raam, dus heb ook beetje van het uitzicht genoten. Zag een roze meer met een grote zoutvlakte er om heen. Ethiopie was vooral zandkleur. Ook mooie rode aarde gezien.
Ik land in Lilongwe en zie meteen een bordje met mijn naam er op. Justin leidt mij op een creatieve manier langs de rijen en snel staan we in de hal te wachten op Henri, de taxi chauffeur. Die komt vrij snel en we leggen mijn spullen in de auto. De plannen voor vandaag en de opties om morgen naar Cape Maclear te gaan worden doorgenomen. Eerst SIMkaart regelen. Zo gepiept, maar niet als je Fanny heet. Omdat Henri wilde weten wat voor SIMkaart, batterij uit telefoon gehaald. Komt er op neer dat ik nog 3x naar de taxi terug moest lopen. Geld gepind en portemonnee kon amper dicht. 500 kwacha is 1 euro en de briefjes waren 1000 kwacha…
Henri is heel gezellig om mee te kletsen. Het is zelfs zo afleidend dat we ineens bij de backpackers staan in plaats van de winkel waar ik boodschappen zou doen. “Oh! I’m getting old!” zegt hij en we rijden alsnog naar de winkel. Ik heb totaal geen idee wat ik moet halen en loop een beetje te vissen wat Henri denkt dat ik nodig heb. Shoppen is niet echt zijn ding en al snel krijgt hij een telefoontje voor een klus tussendoor. Ik vermaak mij vast wel in de winkel en vraag hoe snel hij denkt terug te zijn. De twintig minuten worden uiteraard het dubbelen:P
Als we terug zijn bij de backpackers heeft Henri het weer over de opties van morgen. Henri is hulpvaardig, maar hij is wel redelijk aandringend bezig om vooral optie 3 naar Cape Maclear te promoten. Optie 1: met de minibusjes. Optie 2: met de grote AXA bus. Optie 3: met zijn taxi voor slechts $160,-
Na met Marloes(Lucy) overlegt te hebben, toch voor AXA gegaan in plaats van minibus. Leek mij wel avontuurlijk, tot ik bedacht dat er best veel overstappen zouden zijn en dat het met zoveel bagage niet tof zou zijn. Ook het verrekenen van de gemaakte kosten voelt even ongemakkelijk omdat Henri duidelijk maakt dat ik hem geen fooi geef. Ook dit met Lucy besproken en hoort bij de cultuur.
De avond bij Mabuya is gezellig. Wel zes Nederlanders lopen er rond, dus dat is wel beetje gek zo ver van huis. Twee meiden waren zonder local boodschappen wezen doen en werden redelijk lastig gevallen door bevolking. Even gekletst over waar je tegen aanloopt qua vervoer in een land wat je niet kent en nog wat andere dingen. Was gezellig en we ontbijten morgen. Backpackers trekken echt allerlei mensen aan. Een stel wat voor een jaar rond trekt in Afrika, een Australische en Nieuw Zeelander die elkaar ontmoet hebben in Canada en nu Afrika verkennen op de motor, twee meiden die voor verpleegkunde stage gaan lopen in Mzuzu.

Donderdag 26 februari

Ik word iets later wakker dan gepland(5.45), dus ontbijt met de meiden zit er niet in. Henri is zelfs te vroeg en we gaan naar het busstation. Ook nu is optie 3 nog steeds zeer aan te raden:P
Waar we in Nederland al moeilijk doen bij een uitvallende bus, is het hier echt een sport om de juiste bus te vinden. Ik ben nu wel heel blij dat Henri precies weet hoe hier alles werkt en mij op de juiste bus zet. Nouja, eerst nog in de bus die uitviel, waarvan hij zei dat die waarschijnlijk niet reed, maar ik eigenwijs was en toch in de bus wilde zitten:D Tweede bus vertrekt pas als deze vol zit. En dat is pas om 10.30. Mike gesmst dat ik in beweging ben. Er zit een hele rustige aardige man naast mij, die al mijn vragen beantwoord. Wat trouwens ook heel anders is dan in Nederland, is dat gedurende de bus nog stil staat, allerlei verkopers de bus in komen. Zo ook een vrouw met thee tegen iedere kwaal. Van astma tot reuma, deze thee zal je helpen. Omdat de man zijn zoon astma heeft, wil hij dit ‘medicijn’ gebruiken.
Ik neem afscheid van Henri en ga op weg naar Monkey Bay. Langs allerlei dorpjes, prachtige natuur en bochten die de buschauffeur het liefst op volle snelheid door heen trekt. Iedere keer dat de bus stil staat, dan begint het… de verkopers die handel willen drijven. Je moet het eigenlijk zien als drive thrue , alleen trekken de artikelen aan je voorbij en sta jij stil. Plastic zakjes met water, soort donutballen, fruit, kranten, snacks, van alles! Omdat niet iedereen makkelijk bij het raampje komt, kun je gewoon je geld geven aan degene die het dichtst bij de verkoper zit. Wisselgeld wordt ook allemaal geregeld. En natuurlijk onderhandelen over de prijs!
Om 16.00 kom ik aan in Monkey Bay. Op dat moment knapt mijn blaas al bijna uit elkaar, want sinds 6.30 niet meer naar de wc geweest. Ik vroeg steeds aan mijn buurman wanneer we er zijn, die zei dat ik nog even 10 minuten moet volhouden… Zodra hij zegt dat dit de stop van Monkeybay is, vraag ik hem om mij te helpen met één van de twee tassen, omdat ik het anders echt laat lopen. Bij het uitstappen neemt iemand mijn tas over en zegt dat hij mij naar Cape Maclear brengt. Als ik vraag of hij Mike heet krijg ik het volgende antwoord: “No, but Mike won’t come.” Ik geloof er geen kont van en zeg dat ik onwijs nodig moet plassen, duw mijn andere tas in zijn hand en snelwandel naar het veld. Het maakt mij niks uit dat er een groepje aan het lachen is terwijl ik daar zo zit, want wat een opluchting!
Gelukkig staan mijn tassen er nog steeds(rugzak met belangrijke spullen uiteraard bij mijzelf gehouden pap;-) en maak deze jongen duidelijk dat ik zijn aanbod van de motor afsla. Ik blijk nog op een stop voor busstation te zijn, dus Mike komt iets later aanrijden. Spullen in de auto en gaan naar Cape Maclear!
Mike vraagt hoe alles is gegaan en wil wat meer over mij weten. Bij zijn office geld gegeven en zijn standaardpraatje over de regels gekregen. Dan word ik naar mijn familie gebracht. Daar staan de kinderen mij al op te wachten. Maria, Foozie en baby Cosimo zijn de kinderen van vader Elias en moeder(wordt Amaaj genoemd) , de andere kinderen is een beetje onduidelijk.
Het begin is natuurlijk een beetje onwennig, maar voel mij al zeer welkom. Frank, aangenomen zoon, spreekt goed Engels en legt mij het een en ander uit. De tafel wordt gedekt en ik eet samen met Frank mijn eerste echt Malawiaanse maaltijd. Rijst, vis en een groenteprutje wat msamba wordt genoemd. Veel mensen komen langs om mij te ontmoeten. Het gesprek start altijd met “Hello! How are you? I’m good, how are you? I’m fine, thank you! Thankyou!” Veel namen, probeer ze te onthouden :P ’s Avonds wil ik nog even Charlotte zien, dus samen met Frank loop ik in het donker naar haar huis. Fijn om weer even Nederlands te kunnen praten. Als we weer terug zijn, knalt de elektriciteit er al uit zodra de radio aangezet wordt. Ik ga naar mijn kamer en kruip onder mijn klamboe met mijn ventilator aan, want dan is er al een mannetje langs geweest om het te fixen.

Vrijdag 27 februari

Ik word midden in de nacht wakker en ga naar de wc. Dit is een stenen hutje met een gat in de grond waar een verhoogde rand als wc bril dient. Uiteraard haal ik mijn voet aan de zijkant open, dus de Betadine komt goed van pas:P Ik slaap in een apart gebouw bij het huis. Ik heb een bed, een bureautje met een stoel en de deur kan op slot. Naast mij zit de keuken, wat gewoon een kale ruimte is met wat plastic emmers en een enkele stoof waar houtskool in gedaan wordt. Daarnaast is mijn badkamer, die nog beetje afgemaakt moet worden. Er is namelijk geen afvoer, water loopt niet weg. Badkamer betekent trouwens ook een kale ruimte waar een emmer met water wordt neergezet als ik mij wil wassen. Het huis waar de familie slaapt bestaat uit 4 kamers. De woonkamer die vol staat met een bank, twee grote luie stoelen, een tafeltje, een eettafel met 6 stoelen, kast waar de tv en radio op staat en een niet werkende koelkast. De slaapkamer van de ouders waar ook Cosimo slaapt. De slaapkamer van de kinderen. En nog een soort keuken waar alle borden en bestek staan.
Vandaag leidt Mike mij rond de projecten. Beginnen bij Sintana, een school waar Charlotte werkt. Zij laat mij de klas zien en daar is Hans, de andere vrijwilliger, net bezig met computerles geven. Het is redelijk chaotisch, maar wel een fijne sfeer. We gaan door naar de daycare waar op dat moment geen kinderen zijn. Als laatste gaan we naar Pandagarden, waar ik langs het klasje wordt geleid, uitleg krijg over het papier maken en een prachtig van wijnflessen gemaakt klaslokaal krijg te zien. Het is nog niet af, maar volgende week komen Amerikanen die doneren, dus dan zal het af zijn. We sluiten af bij Ecolodge waar Elias werkt, om daar een drankje te doen. Ik ga terug naar mijn huis en onderweg komen we Charlotte tegen. Dus ik loop met haar mee naar haar huis.
Als ik terug ben bij mijn huis, komen meteen alle kinderen om mij heen zitten. Het is stil, want geen van de vrouwen spreekt Engels. Ik lach om de kinderen terwijl ze het pak koffie creamer aan mij voorlezen. ’s Middags ga ik met Charlotte en Frank stof uitkiezen. Charlotte wil een tas en omslagdoek, ik twee tjitenge’s (omslagdoek) Omdat Frank aangeboden heeft om te helpen en zijn zus toevallig zo’n winkeltje heeft, gaan we die kant op. Morgen kunnen we de spullen ophalen. We lopen door naar de Ecolodge, waar Hans computerles geeft. We doen een drankje en kletsen over van alles en nog wat. Avonds ga ik met Charlotte zwemmen.

Zaterdag 28 februari

Vandaag is een lui dagje. Ik begin ’s ochtends met een spoedcursus Chichewa. In mijn informatieboekje van de organisatie waarmee ik weg ben( Ontmoet Afrika) zit een woordenlijstje. Ik word omringt door kinderen die mij dat best willen leren, het liefst allemaal door elkaar en heel hard roepen. Ik leer wat zinnetjes om te groeten en de lichaamsdelen. Zala is je vinger, poeno je neus, enz. Dan is de ochtend alweer voorbij. Na de lunch heb ik afgesproken met Charlotte. Die laat alleen nog even op zich wachten, want haar gastgezin luncht erg laat. Ik zit op de porch met uiteraard weer wat kinderen om mij heen en Frank die mij gezelschap houdt. Ook om de reactie van Charlotte te zien op haar tas en salu:P Opgegeven moment vindt hij dat ik niet zo lang moet zitten en dat ik wat anders moet doen. Eigenwijs blijven zitten uiteraard. Als Charlotte er is, gaan we zonder Frank weg om een drankje te drinken.

Zondag 1 maart

Ik ga ’s nachts naar de wc en zie twee kakkerlakken zitten. Nu staat er zo’n handige spray in de wc, dus ik denk, die vallen meteen om, dus ik spray… Invasie van kakkerlakken uit dat gat! En die twee waar op richt, rennen keihard mijn kant op… Ik besluit dat ik een plastic zakje op offer en buiten de wc maar even mijn behoefte doen, wat ik daarna opgepaste afstand het gat in slinger. Als ik ’s ochtends opnieuw naar de wc ga, is er niks te zien.
Het is zondag en ik zit bij een gelovig gezin, dus ik heb gevraagd of ik mee mag naar de kerk. Doe mijn mooie nieuwe salu om, haar netjes vast en loop met Maria, Foozia, Tessa, Lenola, Tadala en Frank naar de kerk. Zoals je merkt is Frank steevast in mijn buurt te vinden. Hij heeft geen werk, geen ouders en als ik het goed begrepen heb woont hij bij zijn oma. Na de kerkdienst, waarbij echt heel mooi gezongen werd, moest ik mee naar Frank’s oma. Ze kan geen Engels, dus een echt gesprek vindt niet echt plaats. Als we weg lopen, zegt ze nog iets tegen Frank en ik vraag hem dat te vertalen. Of ik al weet dat hij geen werk heeft…
’s Middags ga ik lunchen met Hans en Charlotte. Daarna gaan we kanoën! Frank zou wel kano’s regelen… Als we daar aankomen is het een echte authentieke vissersboot, oftewel een uitgeholde boomstam XD Zodra we er met zijn vieren in gaan zitten en vrijwel meteen bijna omgaan, het lek in de boot toch wel erg hard stroomt, zegt Frank tegen ons: “You are too fat!” Ik had in eerste instantie gezegd dat Charlotte en ik gingen en later hadden we bedacht dat het ook gezellig zou zijn als Hans mee ging. Nu had Frank mij gezegd: No problem, no problem! Maar nu bleek het wel degelijk een probleem. Hans offerde zich op door uit de boot te stappen, maar we gaan zeker nog eens kanoën in deze 2 maanden!
Frank en ik beginnen met peddelen en ongeveer halverwege het meer hoor ik achter mij: “Ik heb het niet zo op diep water…” Ik lig in een deuk en om de spanning een beetje weg te halen beginnen we liedjes van Frozen te zingen. Charlotte verkeerd namelijk in de luxe positie om een gastgezinzusje te hebben die het kijken van deze film heeft verkozen tot DE activiteit om met Charlotte te doen. Al vijf keer… We klonken nog best aardig! We zullen het maar niet over de hoge noten hebben:P
Bij het eiland aangekomen blijkt er een Frans gezin te zijn. Zij waarschuwen ons dat ze net een Nchopa hebben gezien, oftewel een slang. Ik duik het water in met mijn maski(snorkel) en zie de ciclids. Zwem een stuk verder naar een boot waar nog meer kleurtjes te zien zijn. In de verte is een visarend bezig met mooie aanvallen op vissen.
Dit keer peddelen Charlotte en Frank weer terug waarbij Charlotte en ik onze eigen song hebben verzonnen op de melodie van : Ik heb een boot, haar naam is Anna en ze ligt hier in de sloot.

Ik heb een boom,
Ik heb een hele mooi splinterende boom,
Haar naam is Nchopa en ze ligt hier in de stroom
en ik ga varen op Lake Malawiiiiiii,
Het is de allermooiste boom van allemaal!

Terug kust Charlotte nog net niet het strand;) en zwemmen we nog even. Terug thuis vermaak ik mij weer met de kinderen en de baby Cosimo, die deze avond helemaal in een scheur ligt om de lach van zijn zusje. Er zijn steeds allemaal mensen bij het gezin die niet in het huis wonen. Oma wil graag ook mijn verhalen horen en ze snapt op zich wel wat Engels, maar kan het niet terug praten. Een beetje handen en voeten werk en ze lacht om mijn verhalen.
Het eten is opnieuw weer erg lekker. Ik word nog steeds alleen in de woonkamer gezet en geef bij Elias aan dat ik graag met de familie eet.

Maandag 2 maart

Vandaag ga ik voor het eerst naar “mijn werk”. Ik kom aan en wordt min of meer verwelkomd door Offering, de juf. Ze vraagt of ik een boek bij heb, maar heb een spelletje met Afrikaanse dieren mee. Allerlei variaties mee geprobeerd te spelen, niet alle kinderen doen mee. Er is een groot verschil in leeftijden tussen de kinderen. We zingen liedjes, lezen een boekje van daar, tellen wat en dan mogen de kinderen met wat speelgoed spelen. Rond 10uur krijgen we een rijstepap waar ik even vergeten was dat pinda’s in zitten. Vrolijk van gegeten. De volwassenen eten op een andere plek dan de kinderen, dus om de haverklap wordt er naar huilende kinderen gegild wat er aan de hand is. Om 11u heb ik pauze en wandel ik samen met Hans terug. We drinken even wat bij Thomas, een bar. Waar uiteraard een meneer probeert een gratis drankje bij ons te scoren door te zeggen: “Give me a drink.” Jammer, werkt helaas niet. We lopen terug en ik lunch thuis waar ik nog wat voor mijn blog probeer te typen. Als ik ’s middags terug kom bij Panda Garden, ga ik papierscheppen met Messi, iemand die dat als beroep doet. Mocht nog wat vezel stampen en papierprutje maken en dan met een zeef papier scheppen. Om dit een paar middagen te doen vind ik een leuke afwisseling. Messi is in ieder geval blij met mijn gezelschap. Hans gaat de vijver een beetje toonbaar maken, want de Amerikanen komen vandaag. Er is een groep kinderen opgetrommeld om de activiteiten te laten zien. Maar helaas komt later het nieuws dat ze nog op het vliegveld zijn en pas morgen komen. Ik loop met Hans naar de ecolodge waar we nog een drankje krijgen.
Terug komt Frank bij mij zitten om over ‘business’ te praten. Zijn plan is als volgt: Ik koop een geit a 20.000 kwacha ~40 euro die hij slacht en in stukken verkoopt wat 35.000 kwacha oplevert. De winst delen we. Als ik zeg dat ik dat nu niet eens dat geld hier heb, kijkt hij verbaast. Ik leg hem uit dat ik echt geen kamer heb waar ik in het geld zwem en dat ik lang heb moeten sparen voor deze reis. Ook dat het leven in Nederland veel duurder is, dus dat een drankje bij ons het tienvoudige kost. Hij accepteert het en praat over andere dingen verder.

Dinsdag 3 maart

Vandaag is een feestdag, dus de school van Charlotte is dicht. Daarom gaat ze met mij mee naar Pandagarden. Ze heeft een boekje mee over vormen die ik met de kinderen voorlees. Maar dan komen de Amerikanen binnen. Er zijn veel kinderen en die worden netjes ergens neergezet. De Amerikanen hebben wat activiteiten voorbereid en beginnen met een toneelstukje over de haas en de schildpad. Kinderen vinden het erg leuk om naar te kijken. Dan zijn er verschillende dingen te doen. Armbandjes maken, foto laten maken, bellenblazen, zaklopen, estafette. Waar ik nog het meest van op kijk, is dat de staff net zo enthousiast armbandjes aan het knopen is als de kinderen. Aan het einde van de ochtend wordt er gedanst waarbij de billen flink aan het werk worden gezet. Dit vind ik nou ook niet heel erg om te doen, dus dans gezellig met een aantal kinderen. Dat je constant in de kijker staat blijkt later wel, als compleet onbekenden zeggen dat ik goed kan dansen.
Na de lunch gaat Charlotte opnieuw mee en staan we samen papier te scheppen. Omdat vandaag echt stuk warmer is, gaat dit op een lekker relaxt tempo. Wat houdt dat papierscheppen nou eigenlijk in? Eerst heb je de pulp in een bak met water gedaan. Deze pulp bestaat uit vezel van een zelf verbouwde plant, gerecycled papier, nog een ander plantje en water. Je hebt een zeef die je door het mengsel heen trekt en het water er uit laat lopen. Mal haal je er van af en legt de zeef op een natte doek. Dan dep je de zeef droog waardoor het papier op de doek terecht komt. De natte doek met papier leg je strak op een stalen plaat en je gaat door met de volgende. Als je genoeg hebt gemaakt, leg je deze stapel met platen onder de pers. De volgende dag worden de doeken van de platen gehaald en de platen in de zon gelegd om verder te drogen. Is het papier goed gedroogd, dan kun je dit van de plaat afpeuteren.
We lopen terug langs Ecolodge en leren hoe we baku moeten spelen van een van de computerstudenten van Hans. Die daar eigenlijk niet zo heel blij mee is dat we zijn les onderbreken… Maar het was wel heel gezellig:D

Woensdag 4 maart

Gisteren tegen Offering verteld dat ik niet kom, want ik wil bij Charlotte kijken. We lopen naar Sintana met haar Latisha en Alisha. Vandaag gaan we met de kinderen lezen. Charlotte heeft twee versies van leesbladen gemaakt. Ze heeft al een onderscheid gemaakt in wie welk blad moet gaan lezen. Echt het hakken-plakken verhaal. Dus eerst de letters apart uitspreken en dan het woord zeggen. Nu is het zo dat ze bij de methode leren om een letter maar liefst 3x achter elkaar uit te spreken… Dat is niet handig tijdens lezen. Dus aan Charlotte de taak om dit er uit te krijgen. Na kind 10 was ik het lezen wel beu, maar was wel leuk om te zien hoe de kinderen de opdrachten aan pakten. Zit daar op eens weer zo’n enge blanke voor je onzinwoordjes met je te lezen.
De middag staat in het teken van onze kleren wassen. Dat betekent met de hand met handwasmiddel. Dit wordt uiteraard in het meer gedaan. Onze was is echt smerig zien we als we het overgebleven water in onze ton bekijken. Mijn tjitjenge heeft een mooie blauwe gloed aan het water gegeven. Terug thuis hang ik het subtiel op, want onderbroek duidelijk aan de waslijn is not done. Dus die leg ik binnen over mijn klamboe, werkt ook.

Donderdag 5 maart

Badderen is fris vandaag, er blaast een windje. Net als gisteren, lopen er weer mensen rond met jassen aan. Grappig om te zien. Ik kom Charlotte onderweg tegen en kan gelukkig nog even bij haar naar de wc gaan. Zij is namelijk in het bezit van een echte porseleinen pot en dat is toch wel een fijne afwisseling met mijn verhoogde rand om een gat. Vandaag weer liedjes gezongen. Even op Youtube nog wat opgezocht en met de kindjes geleerd. Ook spel met dieren gaat steeds vlotter. Ik teken een hinkelbaan en probeer met ze te hinkelen. Groot verschil in motoriek! Daarna onder de boom spelletjes spelen waarbij we een kring maken, een tikker en iemand die getikt worden gekozen en die kriskras onder armen door gaan rennen. Als laatste gaan Offering en ik achter elkaar aan, waar de kinderen hard om moeten lachen. Die kleine kinderarmpjes zijn nauwelijks lang genoeg om een fatsoenlijk poortje voor onze dikke billen te maken. Nog even spelen met het speelgoed en dan staat het rijsteprutje alweer klaar. Ik besluit dit keer om bij de kinderen te gaan zitten en het is gezellig. Dit keer maar één huiler op de hele ochtend! Wat ik hier trouwens ook prachtig vind, is dat kinderen totaal geen schaamte kennen qua naaktheid. Gerust lopen ze met alleen hun shirt nog aan heerlijk te spelen. Aan het einde van de ochtend worden de gevonden kleren weer aangetrokken om naar huis te gaan. En plassen doe je midden op het pleintje, verdampt toch al voor het de grond heeft aangeraakt;)
De foto’s die de Amerikanen dinsdag hebben gemaakt, zijn gearriveerd. Ze hebben deze op gekleurd papier geplakt als zijnde fotolijstje. Ziet er gezellig uit. Ik ga naar huis om te lunchen. Onderweg loop ik langs een auto en blijkt Elias te zijn. Ik mag mee en wordt zelfs thuis gebracht. Tijdens de lunch komt Frank nog even buurten waarbij hij nu steevast Cosimo optilt. Tot dat Cosimo begint te huilen, dan weet hij niet hoe snel hij hem weer terug op de grond moet zetten :P Ik typ mijn blog. Na de lunch terug naar Panda Garden om te kijken bij de artclass. Ieder kind heeft een portfolio en ze stellen zich aan mij voor. Messi doet nog even een zoektocht naar een krijtje, waarbij het voor de kinderen gewoon wachten is. Als ze terug is, vraagt Stan mij welk subject ik ga geven… Sorry? Ik kom eerst nog even kijken… Aan het einde van mijn betoog sta ik dus vrolijk voor de klas uitleg te geven over hoe je een boom gaat tekenen. Ik schud wat uit mijn mouw over schaduw en goed kijken naar de details en doe voor hoe je verschillende tinten grijs krijgt met je potlood. Dit alles wordt vertaald door Stan. De kinderen gaan de tuin in met hun stoel en ik, Stan en Messi blijven bij elkaar zitten. Stan begint een verhaal dat hij gaat trouwen met ( dan moet hij even nadenken) Verona. Ik lach hem hard uit dat hij niet eens de naam van zijn verloofde weet en vraag hoe lang ze elkaar kennen. Maar liefst twee maanden. Hij zegt mij dat ik echt zijn vrouw moet ontmoeten, maar ik heb zo’n vermoeden waar deze ontmoeting op uit is… Mijn blanke huid schreeuwt namelijk dat ik super rijk ben, tenminste, in de ogen van sommige mensen hier. Het is zo dat kinderen je zonder blikken en blozen zeggen: “Give me money.” Dus niet geschoten, is altijd mis zullen ze hier denken.
Na een tijdje verzamelen we de kinderen en vraag ik om hun werk. Dit leg ik op de tafel neer met de vraag alleen te benoemen wat je mooi vind aan de tekening. Stanley wijst tijdens zijn uitleg een tekening aan met de woorden dat het lelijk is, waar ik hem meteen op corrigeer. Positieve dingen benoemen vinden ze lastig. Als ik dan vraag wat ze zelf volgende keer anders zullen doen tijdens het tekenen, krijg ik als antwoord dat deze week hun tekening beter gelukt is dan vorige week :P
Terug ga ik langs lodge Mboza om Sanne en Charlotte te zien. Sanne is een vrijwilliger die bij een gezin privé-les geeft. Samen met Charlotte hebben ze een lijst gemaakt van materialen die ze willen maken om les mee te geven. Dit weekend gaan we kijken wat we daarvan kunnen maken. Ook Hans komt nog even langs. Hij vertrekt morgen naar het zuiden en komt zondag weer terug. Na het eten(spaghetti!) nog met zijn drieën bij Gecko lodge gekletst.

Vrijdag 6 maart

Ik neem waterflesjes mee, want we gaan muziek maken! Gisteren kwamen we er achter dat je in een flesje kan blazen en dat je dan geluid krijgt. We beginnen met de gebruikelijke liedjes en ik heb getalkaartjes meegenomen. Kinderen kunnen hier prima tot 10 tellen, maar zodra je drie vingers opsteekt weten ze totaal niet hoeveel dat er zijn. De getalrij is eigenlijk meer een liedje voor ze, dat dat het betekenis heeft. We beginnen maar is met onze handen, dus getallen 5 en 10. Ik leg er blaadjes bij om te laten zien hoeveel het is en doe een spelletje met de getalkaartjes. Na wat spelen gaan we met de flesje wat proberen. Als een meisje even weg is en ik haar flesje aan iemand anders geef, zet ze het op een krijsen! Ik pak dr op en zet haar even om de hoek, want heb echt geen zin in dit huilen om niks. Daar heeft zij een probleem mee, want dan huilt ze daar net zo lang tot de juf naar haar toekomt en alsnog het flesje geeft… Hmmm… ik ben het er niet mee eens, maar ben blij dat de sirene uit is.
Ook is er vandaag een aap in de buurt. Steeds als de kinderen hem zien, rennen ze er naar toe om zand en stenen naar te gooien. De aap is meer onder de indruk van de hoge schreeuwende stemmen en vlucht weer weg. Als hij heel dichtbij zit, maan ik de kinderen tot stilte om een foto te maken. Op het moment dat ik klik zeg, zijn die de stilte alweer vergeten. Dus ik heb een prachtige foto van een muurtje:P
Ik loop over het strand terug naar huis. Opeens hoor ik mijn naam en kijk. Ik zie een meisje zwaaien wat ik niet ken. De korte begroeting gedaan en even verderop hoor ik weer mijn naam! Rare gewaarwording. Lunch is frietjes, kip, koolsalade met tomaat en ui! Ik word vreselijk verwend hier.
Na de lunch buurt ik nog even bij Charlotte en dan kom ik aan bij Pandagarden en daar zit alleen …. Ik weet zijn naam niet meer. Ik vraag waar Messi is en hij zegt mij dat ze tot 16.00 aan het lunchen is. Dus ik mag wel aan de slag gaan met papierscheppen. Ik heb daar niet zoveel zin in, dus besluit de enveloppen uit te knippen. Het is nog een hele toer om bij een schaar te komen, want die zit achter slot en grendel. Lukt uiteindelijk en heb anderhalf uur zitten knippen en vouwen terwijl de man een studieboek zit te lezen. Dat onderbreekt hij af en toe om een praatje te maken met mij of iemand anders. Daarna ga ik naar Ecolodge om weer potje baku te spelen met White, een broer van Elias. Charlotte schuift wat later aan en onze teacher geeft hier en daar adviezen. Ze vindt ons gezelschap gezellig en wil eigenlijk niet dat we gaan. Er zijn geen gasten bij Ecolodge, want het seizoen moet nog beginnen. Ze verveelt zich dus een beetje.
Charlotte en ik lopen terug naar huis en gaan nog even een mailtje naar Lianne typen over het reizen wat we willen. Er is namelijk een lange Paasvakantie van wel 3 weken. Dus dan is er geen school voor de kinderen en kunnen wij niet naar ons project. 20 april begint school weer, dus zouden we nog 2 weken les kunnen geven. In plaats van 20 april vertrekken om te gaan reizen tot 4 mei. We wachten het antwoord af.
In het donker loop ik terug, waarbij ik weer meerder keren met : Heey Fanny! word aangesproken. Nu kan ik al helemaal niet zien wie het is, dus groet gewoon terug. Geen zin in een praatje, want wil op tijd thuis zijn voor het eten. Weer gezellig met de familie gegeten en dan zie ik dat ik 2 keer gebeld ben. Elias vraagt of ik een drankje kom drinken en dat hij wel even langskomt om mij op te halen. Aangezien Charlotte thuis blijft om op te passen, gaan onze plannen om filmpje te kijken niet door. Elias neemt mij mee naar een winkeltje één straat verderop. Daar word mij een bierkrat als zijnde stoel aangeboden en krijg ik een biertje in mijn hand gedrukt. Ik lust geen bier, maar besluit om het te proberen. Deze green biertjes zijn veel minder sterk van smaak als die thuis. Ik krijg eindelijk te horen wie nou bij wie hoort bij ons thuis. Lenola is het zusje van Amaaj die helpt met Cosimo. Tadala is de oudste dochter. Tessa is het kleinste zusje van Elias die nog bij Agogo(oma) woont. Behalve Elias was Watson er ook en zouden nog meer komen, maar die kwamen niet opdagen. Veel gelachen en wat meer te weten gekomen over wie wie is en wat doet. Ik kon absoluut het tempo van drinken van de heren niet bijhouden, dus de andere biertjes zijn mee naar huis. Ik voel mij absoluut op mijn gemak bij de locals. Lig dubbel als ik nieuwe toeristen zie die lastig gevallen worden door verkopers. Ze proberen op een nette manier deze verkopers af te wimpelen, maar vinden dat heel lastig. Ik krijg alleen te horen dat ik erbij moet komen zitten, maar doe dat met een grapje af.