Reisverslag 3

Zaterdag 14 maart
Was een geslaagde avond gisteren. Toch op tijd wakker. Ik ontbijt met eitjes, want schijnbaar is dat nodig volgens Elias. Ik lees in mijn boek en spreek met Charlotte af om de was te doen. De zon is flink aan het branden en zonder zonnebrand is dan de was doen niet een heel goed idee. Vuurrode knieën en mijn scheenbenen raak ik liever ook niet aan. Heb nu wel een permanente short op mijn been afgebeeld. Na het wassen uiteraard zelf nog een duik genomen en met de kinderen gegooid. Dat vinden ze nog steeds leuk om te doen. Als ik er klaar mee ben, zeg ik basi, wat genoeg of iets in die trant betekent. En daar luisteren ze goed naar. Sowieso wordt mijn kennis van Chichewa steeds groter. Er zijn verschillende begroetingen en de mensen hier proberen ze allemaal op je uit. Die weet ik nu al redelijk op de juiste manier te beantwoorden. Maar vervolgvraag die dan komt, lach ik vriendelijk weg, geen idee wat er dan gezegd wordt. Gewoon zikomo! (dankjewel) roepen en doorlopen:P Charlotte en ik lunchen bij Thomas, leuke bar. Er is ons gezegd dat je hier lekker kan eten, maar dat je er wel even geduld voor moet hebben. We kletsen wat over wat ons opvalt bij onze projecten en over thuis. Na iets meer dan een uur krijgen we onze chickencurry. Dan horen we Nederlands en zien drie vrouwen het winkeltje van Thomas bekijken. We begroeten ze in het Nederlands en zeggen dat ze hier lekker kunnen eten. Het blijken reisagenten te zijn die de locatie Cape Maclear beter aan het bekijken zijn. Charlene werkt nu even bij Funky Ciclids, dus die zullen we wel zien komende tijd.
Na de lunch gaan we naar de kledingmarkt. Dit gaat er iets anders aan toe dan in Nederland… Je moet je grote bergen met kleding voorstellen waar je lekker in kan graaien. Over maat, kleur, model doen we niet moeilijk. Wel wordt er onderscheid gemaakt in hoop kinderkleding, hoop vrouwenkleding en hoop mannenkleding. Als ik in zo’n hoop aan het rommelen ben, vind ik mijn kleurtje blauw shirt. Aangetrokken, maar veel te groot. Dan wenkt de vrouw van de hoop mij naar een andere hoop. Schijnbaar weet zij wel waar wat in zit! Er is trouwens een ballonnetje bij mij doorgeprikt. Waar ik dacht dat mijn kleding die ik in de kledingbakken deponeer om ze weg te geven daadwerkelijk worden weggegeven, blijken ze gewoon verkocht te worden. Regelmatig zie je shirts van evenementen langskomen. Zo loopt er hier een jongetje rond wat deel heeft genomen aan de koningsspelen van 2013:P Charlotte wil nog een kledingstuk voor Alisha kopen, want die viert morgen haar verjaardag. Na lang wikken en wegen wordt het toch het rood-wit gestreept jurkje. We gaan nog even het andere kant van het dorp door op zoek naar bananen, maar helaas zijn die hier niet te vinden.
’s Avonds spreken Charlotte, Hans en ik af bij Gecko’s. Eerst even wat drinken. De dansvloer is erg leeg. Er zijn wel een hoop mensen aan tafeltjes en de bar. De dansvloer gaat er na een tijdje steeds aantrekkelijker uit zien, dus ik ga er voor. Sta ik in mijn uppie te genieten van de muziek:D Na verloop van tijd komen er wel meer mensen bij. Ik klets met werkelijk waar iedereen, aldus Charlotte, die ik ook meteen uitnodig om morgen naar de Ierse band bij Funcky Ciclids te komen kijken. Je moet wat over hebben voor je mede roodharigen( Ik ga er nu stiekem vanuit dat deze Ieren roodharig zijn…) Opgegeven moment vind ik dat een jongen echt iets is voor Charlotte, dus ik spreek hem moed in om Charlotte aan te spreken. Oftewel:” You should sway her of her feet!” Blijkt dat Charlotte iets minder van hem gecharmeerd isXD Ik word rond één uur door Hans en Charlotte thuisgebracht. Ik pies bijna in mijn broek van het lachen als Hans denkt dat ik een lichtsensor in mijn kamer heb. Het is focking Malawi en dan gaan mensen een lichtsensor aanschaffen?! Hij zag niet dat ik gewoon het lichtknopje had omgezet:P Ik stalk Charlotte nog even op WhatsApp en ga slapen.

Zondag 15 maart
Om 10.45 word ik eindelijk wakker. Heerlijk geslapen! Ik wil water kopen dus ga langs bij Charlotte om samen water te halen bij de shop vlak bij haar in de buurt. Ik krijg ook een uitnodiging om naar het kinderfeestje van Alisha te komen. Charlotte en ik kletsen elkaar nog een beetje bij over gisteravond, waarbij vooral gecheckt word of ik het allemaal nog weet… Nu heb ik al een geheugen als een goudvis als ik nuchter ben, maar verbazingwekkend kan ik mij alles herinneren. Had het echt naar mijn zin gisteravond. Geen last van spieren, hoofd of buik. Charlotte eet haar lunch en ik krijg ook een bord voorgeschoven Mijn Amaaj heeft vast ook iets lekkers voor mij gemaakt, dus eet een maar een paar frietjes. Als we bij mij thuis zijn staan er ook frietjes met vis klaar. Ik zoek nog een knuffeltje uit om aan haar te geven en dan op naar het feestje. Feest kun je beter zeggen, want er zijn zo’n 50 kinderen al in de tuin aanwezig. Een heel ritueel op zich. Kinderen nemen allemaal hun eigen trommeltje/pannetje mee, waar later eten in geschept wordt. Ze geven bij binnenkomst een bedrag wat ze kunnen missen, wat netjes genoteerd wordt in een schriftje. Dit kan gebruikt worden met het terug geven op diegene zijn verjaardag.
De jarige komt met een aantal dansende meiden voor zich en een doek over zich heen door de tuin lopen. Dan wordt er geld naar haar gegooid. Ze gaat zitten in een stoel en krijgt nog een dansje te zien. Charlotte en ik hebben geholpen met eten opscheppen en er komen nog wat blanken kijken. Die krijgen speciaal een mat uitgerold om op te zitten en krijgen ook een bord met eten. Charlotte en ik kijken elkaar beetje raar aan, want voelt beetje gek. Dan krijgen wij te horen dat we ook daarbij moeten zitten om ook te eten. We willen niet onbeleefd zijn en gaan dan maar zitten. Als we uitgegeten zijn, gebeurt er iets geks. De kinderen krijgen een seintje dat zij de restjes mogen opeten en ze vliegen er werkelijk waar op af als een stel hongerige honden. Binnen drie tellen is er bijna geen kruimeltje meer te vinden….
Dan is het tijd om te dansen. Ze willen wel weten hoe die gekke mzungu’s dansen. Charlotte heeft hier iets minder behoefte aan, dus ik sta midden in een kring mijn best te doen om goed Afrikaans mijn billen te schudden. Het ziet er schijnbaar nog redelijk uit, want Maureen geeft mij een compliment. Ik ben nu wel echt moe van alle indrukken en ga naar huis om te eten.
En toen op naar Funky Ciclids. Het was echt Ierse muziek met een fluit, accordeon en een gitaarachtig iets. Toen de band klaar was, ook nog lekker kunnen dansen. We zingen hartstikke vals mee met foute nummers en wederom zijn we de enige die dansen. We praten nog met de manager van Funky Ciclids en ook de gitaarspeler van de band wil met ons kletsen. Blijkt een echte heavymetalfan te zijn, dus zijn oren bloeden van de muziek waarop wij dansen. Later komen Maureen, Calvin, Sitah en Maureen d’r zus van Charlotte haar gastgezin. Ook met hen nog lang door gedanst. Op een gegeven moment vond mijn knie dat het wel genoeg was, dus even gezeten. Weer naar huis gebracht. Heb een vallende ster gezien!!! Was de enige en werd niet geloofd… beetje jammer:P Lekker gaan slapen.


Maandag 16 maart
En dan gaat om 6.15 weer je wekker. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit drie avonden achter elkaar uit ben geweest. En kinderen voelen altijd heel goed aan als je niet op je best bent:P Weer redelijk wat gejank, maar toch ook weer lekker kunnen tellen en boekje voorgelezen. Ook veel laten spelen, doet altijd goed. Hans heeft wat ballonnen meegenomen, dus daar vermaken zij zich prima mee. Als ik dan toch een les wil geven, laat ik ze deze inleveren in een bak. Dit wordt zonder gedoe gedaan! Heel blij mee. Ook het na de les weer uitdelen van de ballonnen is geen probleem.
Ik besluit om s middags thuis te blijven om aan lessen te werken. Toch lokt mijn boek om uitgelezen te worden. Dit wint het dan ook. Daarna nog wat uitgetypt voor de leerlijnen. Nog even bij Charlotte langs. Ze voelt zich niet top en heeft een onenigheid met haar begeleider gehad. We praten er even over en Charlotte besluit morgen thuis te blijven. Ik vind dat als het morgen ook niet beter gaat, ze naar de kliniek moet. Charlotte vertelt dat ze in België al eens vaker een maagontsteking heeft gehad. Gezien hier het eetpatroon helemaal anders is, kan ik mij zo voorstellen die een toch al gevoelige maag helemaal van het padje raakt. ’s Avonds nog even lekker met het gastgezin keuvelen en daarna op tijd naar bed om nog 2 afleveringen OITNB te kijken. Daar ging mijn voornemen om vroeg te gaan slapen:D

Dinsdag 17 maart
Mijn ochtendritueel verschilt lichtelijk per dag. Ik begin meestal met een koude douche. Als ik de dag van te voren ’s middags gezwommen heb, vind ik het ‘s ochtends niet zo nodig om weer te douchen. Toch staat er iedere dag een grote emmer water met bekertje klaar voor mij om te gebruiken. Dan kleed ik mij om en smeer mijn armen, gezicht, hals en voeten in met zonnebrandolie. Ik ben er gek op, omdat de olie er voor zorgt dat mijn huid niet uitdroogt, maar toch heeft het factor 50. Op naar de woonkamer waar mijn ontbijt klaar staat. Wit casinobrood met soms een gebakken of gekookte eitje. Eén vinden ze hier veel te karig, dus meestal drie eieren. Over karigheid gesproken, blijkbaar vonden ze de boterpot die ze eerst voor mij gehaald hadden niet groot genoeg, dus ik heb nu een pot van volgens mij bijna een liter:/ Doe graag een banaantje op brood met wat suiker. Kopje thee erbij waar het touwtje steevast van af gaat als je het in het water doopt. Het water ruikt dit keer naar vis, dus vandaag even geen thee. Iedereen begroet ik met “Goodmorning! How are you?”. Tadalah en Lenola weten hier prima antwoord op te geven, Foozia en Maria zijn dan nog een beetje slaapdronken. Meestal wordt Elias rond die tijd ook wakker en die vraagt altijd hoe ik geslapen heb. En ik ben altijd nieuwsgierig wat hij die dag gaat doen. Na het ontbijt pak ik mijn lesmateriaal wat ik die dag wil gebruiken en ga er vandoor.
Als ik weer naar huis loop, komt Aaron naast mij fietsen. Hoe het gaat met de reisplannen. Eigenlijk hebben Charlotte en ik nog steeds niet echt een plan, dus vraagt hij of even tijd heb, dan kan hij wat dingen laten zien. Een stuk kunnen we met openbaar vervoer doen en daarna zouden we eventueel een auto van hem kunnen huren. Hij begint bij $50,- per dag. Dat gaat hem niet worden. Dan begint hij op zijn mobiel rekenmachine allerlei sommen uit te rekenen en komt dan op $35,- per dag. Zeg hem dat ik dit met Charlotte moet bespreken. Ook kent hij wel iemand die met ons wil hiken voor $15,- p.p. Ik vind dit veel te veel geld en weet dat Richard(neef van de familie) aangeboden heeft om Charlotte en mij op een hike te nemen. Maar moet nog ff checken of dat aanbod nog steeds geldt, dus zeg Aaron er op terug te komen.
’s Middags help ik in Panda Garden door de plantjes water te geven. Wat nog een hele uitdaging is met de waterslang die zij gebruiken. Het bestaat namelijk uit meerdere delen die min of meer op elkaar aansluiten. Daardoor hoef je niet de hele slang overal doorheen te sleuren, maar sluit je gewoon steeds een stukje aan. Verder waren er ook nog al wat plasticzakjes omheen gebonden… Juist ja, om lekken te dichten. Als je dan iets aan de slang trekt betekent dit dat, of je slang los schiet, of dat het plastic zakje verschuift waardoor je op de verkeerde plek een mooie straal produceert. Ik was dus meer tijd kwijt met de slang steeds in orde te maken dan met het daadwerkelijke water geven:P
Charlotte is nog steeds niet lekker, dus we gaan morgen langs de kliniek. ’s Avonds wil ik gaan skypen met Roeland, maar er is weer een stroomstoring. Dan wordt Skypen met een lege accu toch best lastig. Agogo vertelt mij dat Reggie, het buurjongetje wat mij eerst doodeng vond maar nu steeds mijn naam roept en zelfs al bij mij in de buurt durft te komen, een ongeluk heeft gehad. Hij is tegen een pan met heet water gerend en ligt nu in de kliniek even verderop. Ze is bezig om eten te maken om daar naar toe te brengen. Want er is daar geen eten voor patiënten geregeld, dat moeten de familie doen. Aangezien ik morgen al naar de kliniek ga voor Charlotte, wil ik dan ook even langs Reggie gaan. Ben best geschrokken van dit nieuws en wil graag zien hoe het er nu uit ziet.
Na het eten zegt Maria tegen mij: “Fanny? Game?” Ze wil het getallenspel spelen. Oftewel een kaart met alle cijfers tot en met tien en losse getalkaartjes. Nu hebben de kinderen bedacht dat je met je ogen dicht de getallen op de juiste plek moet leggen. Maar ook getallen flitsen en wie het getal als eerst zegt, krijgt deze. Als de stapel op is wordt er vergeleken wie de meeste heeft. Nu is er best een leeftijdsverschil, dus Maria en Foozia delven het onderspit tegen de 6 jaar oudere Tadalah en Lenola. Lichtelijke frustratie bij de kleinsten :P Maar toch fanatiek mee blijven doen. Ik ga op tijd naar bed.


Woensdag 18 maart
Geen haast vandaag, want het is mijn vrije dag. Vind het fijn om ff een break midden in de week te hebben. Relaxt opgestaan en na het ontbijt naar Charlotte. We lopen samen naar de kliniek. Nog even goed kijken waar we naartoe moeten. Daar staat Agogo die ons duidelijk maakt eerst naar het loket te gaan. Een kliniekpaspoort rijker en 4000 kwacha (ong. 8 euro) armer wordt Charlotte eerst gewogen en koorts gemeten. Niks aan de hand, dus we gaan op de grond zitten. Dan komt er een broeder naar ons dat ze op malaria getest moet worden. Dit gaat heel routinematig, volgens mij krijgt iedere bezoeker deze test. Er zijn veel moeders met baby’s bij ons aan het wachten. Ik ben echt in baby walhalla! Die eierstokken van mij gaan er echt niet minder door klepperen;) Dus ja Lotte, ik heb ze allemaal aangesproken in babytaal:P
Daarna gaan we in een andere wachtrij zitten om bij de dokter langs te gaan. Er is tussendoor geen één keer gevraagd wat de klachten zijn, dat vind ik wel apart. In Nederland is de assistente degene die een voorselectie maakt van wie met welke klachten naar de arts moet komen en wie niet. Op een gegeven moment zijn we dan toch aan de beurt en zegt de dokter dat de klachten op een virus lijken. Ze krijgt een medicijn om misselijkheid weg te nemen en wat paracetamols voor de hoofdpijn. Maar mochten de klachten toch niet weggaan, dan kan ze kosteloos terugkomen. Goed in de gaten houden dus.
Daarna gaan we bij Reggie langs. Het is nog even zoeken, maar nadat een vrouw vraagt of het gaat om het verbrande kind, brengt zij ons naar hem toe. Hij ligt te slapen in zijn nakie. Heel zijn linkerarm en buik in het verband. Op zijn lichaam zijn blaren te zien en stukken roze vlees zijn zichtbaar. Zijn kaak is opgezwollen en bedekt met een laag zalf. Zelfs zijn tong is verbrand. Het is zo verdrietig om te zien, dus ik schiet meteen vol. Wat moet hij een pijn hebben… Ik hoop dat hij flink wat pijnstillers krijgt. Ik heb wat chipjes mee, had aan Elias gevraagd wat ik mee kon nemen. Zijn moeder, Fallis, kan helaas geen Engels, dus weet niet zo goed wat ik tegen haar moet zeggen. In ieder geval dat ik snel weer langskom.
Als ik weer terug ben thuis, blijven de tranen maar komen. De andere kinderen lachen naar mij om mij weer te laten lachen, maar ik denk vooral aan wat voor traject Reggie nog moet doorstaan. En hoe straks zijn gezicht er uit ziet. Ik app even met verschillende mensen om het kwijt te kunnen.
Ik spreek even later met Charlotte af om de was te gaan doen. Dit doen we natuurlijk niet in ons eentje, op een of andere mysterieuze reden hebben wij toch al snel een verzameling kinderen om ons heen… Als we klaar zijn, zien we Calvin en een vriend verder op in een bootje zitten met Calvin zijn surfplank. Dus we zwemmen er naar toe, ondanks Charlotte d’r vis- en diepwatervrees;) We kijken nog even naar de bananenboot die langs scheurt en waarbij ieder er af gelanceerd wordt op één na. Dan peddelen we weer terug. Nog best lastig met maar één peddel. Dit moeten we natuurlijk ook staand proberen, wat helemaal een succes is:P Dan maar kijken hoeveel kinderen er op een surfplank kunnen en hoe je ze er weer zo snel mogelijk af krijgt. Heerlijk gespeeld en daardoor gaat onze was deze dag nog drogen een mission impossible worden. Ik maak met een touw een prachtige constructie om dit toch voor elkaar te krijgen. Oftewel, ik heb nu een waslijn in mijn kamer! ’s Avonds Skype ik met mijn lief, doe nog even wat klapspelletjes en ga dan lekker slapen.


Donderdag 19 maart
Het is een lui dagje vandaag op Panda Garden. We beginnen met wat liedjes en een verhaal. Van een doorlopende leerlijn is totaal geen sprake. Het is iedere keer gewoon kijken waar we zin in hebben. Ik ben nog steeds beetje van de wap van het nieuws van gisteren. Dan de kinderen maar lekker laten bewegen. Ik teken in het zand heel groot een driehoek, een vierkant en een cirkel. Eerst laat ik ze als groep naar de vorm die ik roep toe rennen. Daarna kijk ik per kind of ze het een beetje snappen. De allerkleinste neem ik aan het hand mee terwijl ik ze de vorm nog eens laat zien en deze benoem waarna zij het weer nazeggen. Weer wat kleuren laten benoemen en telspelletje gedaan.
Het is volgens de locals veel te warm voor deze tijd van het jaar. Het zweet druipt langs mijn lichaam, dus deze lunchbreak neem ik de kinderen mee om te zwemmen. Dat doe ik overigens niet in bikini, maar in een korte broek en een shirt. Voelt als niet respectvol om in je bikini te zwemmen. Best gek als je bedenkt dat kinderen gewoon naakt zwemmen.
Weer terug bij Panda geef ik artclass. We gaan de 3d tekening van vorige week wat meer kleur geven. Ik laat zien hoe je kleuren in elkaar kan laten overlopen en zeg dat ik dat wil terug zien in hun tekeningen. Er zit best een tempo verschil tussen de kinderen. Daarom had ik ’s ochtends gevraagd of Messi, met de kinderen die klaar zijn, papier kan maken. Dit deed ik via Stanley, want Messi kan geen Engels terug praten. Er ontstond een kleine discussie, maar Stanley zegt dat het geen probleem is. Als ik vraag te vertalen wat Messi zei, doet hij een beetje vaag. Tijdens de artclass komt Watson langs en ik vraag of hij even aan Messi wil vragen of ze nou begrepen heeft wat ik wil. Waar het op neer komt is dat ze er eigenlijk gewoon geen zin in heeft. Dus uiteindelijk gaat Christina dan maar de kinderen kartonnen doos en verf een keukentje voor mijn klasje in de ochtend.
Hierna ga ik langs bij Reggie met een boekje over dieren. De dieren kan je aanraken, want er zitten stukjes stof in. Dit keer zit de familie buiten op de trap. Reggie is wakker. Hij vindt het wel een grappig boekje. Het eten doet hem erg zeer en Agogo en Fallis werken samen om het toch voor elkaar te krijgen. Zelfs Cosimo de baby wordt ingezet, want die krijgt ook steeds een hapje om het goede voorbeeld te geven:P Dan is het spelletje om mij steeds aan te raken met 1 vinger. Neem weer afscheid en wil morgen weer langsgaan.
’s Avonds zet ik de laptop weer in de woonkamer om Jungle Book met de familie te kijken.

Vrijdag 20 maart
Gisteren met Offering afgesproken dat we de klas mee naar het strand nemen. Eerst nog even wat liedjes zingen, want er wil nog wel eens eentje wat later komen opdagen. Dan lopen we via de Ecolodge naar het strand. Er is net een gezin aan het ontbijten, maar de kinderen gedragen zich prima. Ik zet ze in de schaduw van een boom neer en we beginnen eerst maar is met de kleuren benoemen van de boten. Dan is het tijd voor een telactiviteit. Oftewel, ik tel tot drie en dan gooi een kind in het water. Na een aantal keer geteld te hebben, moeten de kinderen zelf tellen tot drie. Ik trek een lijn in het zand als vertrekpunt. Ze mogen pas het meer in rennen als ze : “One, two, ready? Go!” hebben gezegd. Dan geef ik ze allemaal een beetje nat zand en mogen ze daar de vormen circle, square en triangle maken. Het is alweer tijd om naar Panda te gaan, want het eten zal wel klaar staan. Lekker laten spelen, waarbij blijkt dat het keukentje niet waterbestendig is:P
Na de lunch spreken Charlotte en ik af om bij mij achter de laptop te kruipen om te typen. Charlotte gaat lekker chaotisch aan de slag. Zo herkenbaar als ik aan schoolopdrachten moet en daar geen zin in heb:D Ik vertaal weer een leerlijn en typ een stukje blog. Dit keer niet goed bijgehouden, dus moet de rest maar morgen.
Na het eten gaan we met zijn drieën uit, namelijk Sanne, Charlotte en ik. The Dutch Ladies Out, aldus. Charlotte is nog steeds lekker aan het boeren vanwege haar maag, dus houdt het dit keer bij water. Ook deze avond heb ik de dansvloer voor mij alleen. Klets nog wat met een Engelse gast die in december gaat trouwen en laat Roel en mijn save the date ontwerp zien. Waar je wel niet blij van kan worden:D Charlotte heeft het om 12u wel gezien. Sanne en ik stappen 2u pas op. Sanne heeft haar eigen huisje, wat echt heel schattig is.
Volgende week zaterdag weer het volgende verslag! Vind het leuk om wat van jullie te horen