Reisverslag 4: Op de helft ongeveer!

Zaterdag 21 maart

Ik heb met Richard en Charlotte afgesproken om naar Otterpoint te gaan. Dit is een mooi plekje met grote ronde rotsen waar veel vissen zwemmen. Een klein paradijsje. Otterpoint ligt wel in het nationaal park, waar je entree voor moet betalen. Elias verzekert mij dat als je zegt dat je dat als eens eerder gedaan hebt, je gewoon door kan lopen. Richard is ruim op tijd en we vertrekken rond 10u. Als we over het strand lopen, zien we de parkwachters al staan. Dit is niet de officiële ingang, dus ze beginnen tegen ons te praten. Ik lul als Brugmann, maar blijkbaar is een bonnetje van vorige keer toch wel heel belangrijk. Hij wil ons in eerste instantie $10,- p.p. laten betalen, maar dit hebben we niet eens mee. We geven samen 5000 kwacha en het bonnetje zal aan het einde van de dag voor ons klaar liggen. Charlotte en ik zijn toch beetje beteuterd dat het gratis binnenkomen niet gelukt is. Wel zijn we voor de helft van de prijs binnen gekomen.
En het is ontzettend mooi. We zijn de enige vandaag. Het eist wat doorzettingsvermogen van mijn kant om Charlotte ook in het water te krijgen. Ze heeft het namelijk niet zo op vissen en laten die er nou in een redelijk aantal aanwezig zijn. Toch gelukt en we dobberen wat rond, proberen vissen te vangen met onze handen, springen van de rotsen, zingen allerlei liedjes waarbij Richard aan Charlotte vraagt of ze musican is:P en relaxen in de zon. De brandende zon…
We hebben banaantjes mee en kijken of vissen dat ook lusten. Nou en of! Het kleinste soort vis is er het snelste bij. Terug in Nederland zullen we het filmpje laten zien. Als je daar op zit te wachten…

Rond de lunch zijn we weer terug en eten we thuis. We werken beide onze blog bij. Ik heb wel weer zin om op stap te gaan. Eerst met Elias en nog een paar andere mannen, die schijnbaar managers van een lodge zijn, bij Malambee gedronken. Ik moet echt even blijven, want er komt zo iemand aan. Het blijkt een lilliputter te zijn die morgenavond een show opvoert bij de plaatselijke kroeg. Ze hadden waarschijnlijk een andere reactie van mij verwacht, want ik begroet deze man net zo als ieder ander. Als het volgende biertje al bijna in mijn hand wordt geschoven, zeg ik dat ik afgesproken heb met Charlotte dus ik vertrek. Bij Charlotte aangekomen blijkt zij al in bed te liggen. Dus ik klop op haar raam en deze doet zij open. Ze zegt dat de voordeur al op slot zit dus dat ze niet weg kan. Ik zie het raam als een hele goede alternatieve optie, maar daar denkt Charlotte toch anders over. Ik smeek haar om met mij mee te gaan en dit werkt. Ze heeft namelijk ook de sleutel van de voordeur, dus ik zie geen probleem. Echt maar één drankje.
We gaan naar Gecko’s. Als we daar rond half tien aankomen is er werkelijk waar niemand. En dat terwijl Elias had gezegd dat er een grote groep zou zijn. Charlotte vindt mijn actie om haar uit bed te halen een enorme flop. We drinken samen wat en kletsen over onze dag. Dan komen er twee jongens binnen. Die lopen linea recta op ons af. Of we meegaan naar de lokale bar. Dat lijkt ons niet een heel handig idee aangezien we deze twee niet kennen. Maar ze kennen ons wel! De een weet namelijk dat ik een husband heb en dat ik bij Elias verblijf. Schijnbaar de eerste zaterdag dat ik hier was mee gepraat… Wat niet heel verwonderlijk is aangezien ik iedereen wilde meenemen naar Funky Ciclids… Het duurt even voor de boodschap dat wij echt niet meegaan door komt en even daarna vertrekken we zelf naar huis.



Zondag 22 maart

Uitgeslapen en boekje gelezen. Charlotte is druk met haar schoolwerk dus ik lummel de ochtend weg. Wat helemaal niet vervelend is met baby Cosimo. Hij begint het kruipen echt onder de knie te krijgen en is helemaal blij als hij weer een stukje heeft afgelegd. Hij begint dan enthousiast in zijn handjes te klappen en te schaterlachen. Ook dit filmpje is in Nederland beschikbaar;)
Als ik dan te horen krijg dat ik welkom ben bij Charlotte, ga ik naar haar toe. We gaan wat lesmaterialen maken. Aangezien Pasen er aan komt, wil ik wat activiteiten voor bedenken. Ik knip uit karton eitjes. Ik maak een memoriesetje met de vormen, een setje met nummers 1 t/m 10 en teken op een aantal wat patronen. Bewaar ook wat kale om met de kinderen te kunnen versieren. Charlotte is niet al te gemotiveerd, dus wil best even streng voor haar zijn. We lijken qua dit betreft vreselijk veel op elkaar, dus elkaar motiveren werkt dan het beste. We kunnen hier gelukkig ook om lachen. Calvin komt even helpen met knippen. Als Charlotte haar bingospel klaar heeft, testen we die even uit met Calvin en Sitha. Gewonnen! Na dit harde werken is verkoeling ook wel lekker, dus we zwemmen even in het meer. Als ik op weg ben naar een bootje te zwemmen en al een stuk op weg ben, hoor ik een grote plons een paar meter naast mij. Dat moet natuurlijk of een verdwaalde krokodil of nijlpaard zijn. Ik zwem zo snel mogelijk terug naar de kant, keibang. Stomme Discovery feitjes dat je niet te veel moet spartelen, omdat je dan helemaal een lekker hapje bent, flitsen door mijn hoofd. Als ik bij de kant ben vertel ik Charlotte waarom ik zo snel terug ben. Dan blijkt dat krokodillen en nijlpaarden hier echt niet voorkomen… Het was Sitha die een grote steen vlakbij mij in het water heeft gegooid…. Ik scheld hem natuurlijk voor van alles uit en ga weer het water in. Sitha is met een vriend aan het tennissen en dit wil ik ook wel proberen. Zodra ik de kans heb, mep ik die bal zo ver mogelijk weg, kinderachtig, maar wel fijn om even te doen. Daarna alsnog geprobeerd over te spelen. Dat moet zonder stuiteren, want dat lukt niet op zand.
Als Charlotte en ik klaar zijn met zwemmen, gaan we uiteten bij Indaba. We bestellen beide een kiphamburger. Terwijl we daar zo zitten, horen we opeens een getik. We vegen wat mieren van onze tafel, maar als we goed kijken, zien we dat er steeds meer bijkomen. Het getik zijn de mieren die van het plafond naar beneden vallen! Snel pakken we onze drankjes op en verplaatsen naar een ander tafeltje. Gezien we de enige gasten zijn, is dit geen probleem. Het is zelfs twee mieren gelukt om in ons flesje terecht te komen, maar die vissen we er even later weer uit.
De kip moet volgens mij nog geplukt worden, maar na een tijdje toch lekker kunnen eten. Na het eten doen we poging twee bij Gecko’s. Dit keer zit het helemaal vol en schuiven weer op ‘onze’ krukken. We zitten naast piloten uit Botswana die hier een weekendje weg zijn. Die hebben prachtige verhalen over hoe een nijlpaard langs hun heen is gestormd, een filmpje vanuit de cockpit met wilde honden op de landingsbaan en nog meer sterke verhalen over door je medische keuring heen komt. Dan weer naar huis en OITNB kijken.

Maandag 23 maart

Ik sta op en ben moe. Ik heb slecht geslapen, omdat mijn rug echt goed verbrand is van zaterdag. Het gloeit als een malle en ik ben heel blij met mijn aftersun. Ik heb geen zin om naar Panda te gaan, maar vertrek toch. We doen weer wat activiteiten met tellen, kleuren en vormen. Maar laten ze ook lekker spelen. Ik besluit om ’s middags thuis te blijven en weer aan de slag te gaan met wat vertaalwerk. Als Charlotte langskomt, gaan we op bezoek bij Reggie. Dit keer is hij wakker en zodra hij ons ziet, begint hij te lachen. Heb weer een boekje mee om voor te lezen, dit keer met magneetjes die je op de juiste plek kan plakken. Dan begint hij naar Charlotte te wijzen en te dreinen. Charlotte doet een paar stappen naar achter omdat ze denkt dat hij bang voor haar is. Maar het dreinen wordt nu nog harder. We kijken waar hij naar wijst. Charlotte haar zonnebril. Die moet hij natuurlijk even opgehad hebben:P Veel te groot, maar hij vindt het leuk. Zijn gezicht ziet er al een stuk beter uit. Goed ingesmeerd met dit keer doorzichtige crème. Reggie heeft weer een nieuw verband gehad. Nadat hij klaar is met de zonnebril, wil hij van zijn bed af. Hij gaat voor een kastje staan. Zijn moeder tilt hem op en Reggie zit nu boven op het kastje. Er blijken wieltjes onder te zitten! Hij laat zich dus in zijn ‘auto’ rondrijden. Ik lig helemaal in een deuk. Hij wil ons echt even laten zien wat hij hier allemaal kan. Als hij weer op zijn bed zit, zo’n lekker plastic hoes, beginnen zijn billen te kriebelen. Of ik even voor hem wil krabben. Toch vriendelijk afgeslagen. Op zijn hand zitten velletjes waar hij steeds aan wil trekken. Hij krijgt er een stukje van af en uiteraard wordt dit met mij gedeeld. Vrijgevig ventje;) Als de zuster komt om weer alle standaard dingen te meten, gaan wij er vandoor. Terwijl we naar huis lopen, genieten we van het landschap. Achter het dorp is namelijk een groot grasland en dan beginnen de bergen. Waar we in Nederland steeds meer biologisch willen en dat dieren de ruimte krijgen om te bewegen, is dat hier de standaard. Kippen, katten, honden, geiten, het loopt hier allemaal los rond. Te herkennen aan een strikje om de poot of wat veren uit de kont getrokken. Iedereen moet natuurlijk wel zijn eigen kip/geit kunnen achterhalen om te slachten. Okeey, soms zit een geit aan een touw vast, waarbij ik meteen aan al die omtrek en oppervlakte vragen van wiskunde denk. Eindelijk eens een realistische situatie om het uit te rekenen;)
Thuis blijkt de zus van Amaaj te zijn aangekomen. Ze komt uit Zuid-Afrika, want daar werkt ze als schoonmaakster in een lodge. Haar twee kinderen, Zaïda en Christine, zijn ook mee. Christine is iets jonger dan Foozia en Zaïda iets jonger dan Tadalah. Hoelang ze blijven is mij niet helemaal duidelijk, maar komt vast goed. Deze zus( ben toch beter in namen van kinderen onthouden op een of andere manier) heeft zich heel netjes aangekleed. Ook zij praat amper Engels. Ik zie dat Lonelo( Ja, zo heet Lenola dus) heel blij is dat haar grote zus langs is. De kinderen zijn wat verlegen. Ik eet weer in de woonkamer en ook deze zus krijgt haar eten apart geserveerd. Is namelijk een vorm van gastvrijheid.
’s Avonds weer op tijd naar bed. Het ligt nog steeds niet aangenaam, dus val op mijn buik in slaap.

Dinsdag 24 maart

Op Pandagarden gaat het weer zijn gangetje. Francis komt naar mij toe om te zeggen dat hij mij gistermiddag gemist heeft. Hij moest namelijk wat anders doen, dus dan had ik mooi zijn werk kunnen overnemen. Stiekem ben ik blij dat ik gistermiddag niet langs ben geweest. Hartstikke leuk en aardig, maar ik ben vrijwilliger, niet iemand die je werk overneemt. Toch zit die denkwijze er bij de meeste wel in. Offering vertaalt wat ik zeg, maar als ik wat anders wil doen, gaat zij echt geen lesgeven. Zonde, want zo bouw je niks op. Maar als je kijkt naar het onderwijssysteem, is het niet zo gek dat er op deze manier gedacht wordt. Je wordt gedrild en moet je leerkracht napraten. Het stukje zelf nadenken kun je amper, want als je niet snel genoeg antwoord geeft, zegt de leerkracht het al voor. Ook kun je al leerkracht worden als je secondary school hebt afgerond. Dat is je middelbare school. Didactische vaardigheden moet je zelf maar uitvogelen. En dan kom je al snel uit op wat je zelf aan les hebt gekregen, dus ga je ook weer drillen en voorzeggen.
Bij Charlotte zijn ze deze week met toetsen bezig. Een greep uit de kennisvragen:” Wie geeft er Frans in Standard 2 en 3?” of “Hoe heet de school?”… Relevantie is ver te zoeken.
’s Avonds willen Charlotte en ik Richard nog trakteren op een biertje voor het ons begeleiden naar Otterpoint. Eerst zouden we gaan hiken in de bergen, maar dat moet je echt heel vroeg doen. Niet pas om 10u, want dan is het al veel te heet. Als ik samen met Richard aan het wachten ben tot Charlotte onze kant op komt, komen twee vrienden van Richard aansluiten. Eén weet dat er even verder op een feestje is van een vrijwilliger van de kliniek die weggaat, dus we besluiten die kant op te gaan. Vind het ook zo gek om alleen Richard iets te geven, dus de andere twee krijgen ook een drankje. Sanne blijkt er ook te zijn, dus we staan gezellig Nederlands te kletsen. De drie heren vermaken zich ook prima zonder ons. Uiteraard ben ik degene die langer door wil, maar de twee meiden houden het al voor gezien. Om nou alleen achter te blijven, vind ik niet zo’n strak plan, dus ga dan ook maar mee.

Woensdag 25 maart

Vandaag is mijn schoonpapa jarig! De abraham+ leeftijd van 60 jaar is bereikt. Dit wordt van het weekend gevierd. En is het alweer twee jaar geleden dat Roel en ik ons partnerschap ondertekende. Helaas geen fanfare hier gehoord, tenzij je bijna synchroon huilen van kinderen ook als een soort fanfare beschouwd.
Het is woensdagwasdag. Maar er wordt weinig gewassen. Charlotte wil even op schoolwerk concentreren. Inmiddels staat de zon alweer heel hard te schijnen en is mijn motivatie om dan alleen de was doen nihil. Dan komende dagen de onderbroeken maar even binnenste buiten dragen;) In plaats van wassen besluit ik mijn kamer op te ruimen. Weer even goed al het zand wegvegen. Dit keer geen mierenhoop te vinden. Wel een soort vogelpoep, ik denk van een grote gekko die ik af en toe weg zie rennen. Zo’n golfplatendakje warmt goed op, dus voelt alsof ik in een sauna bezig ben. Daarna mijn boek uitgelezen, zo’n zwijmel Danielle Steel. Moraal van het verhaal: een baby is altijd de oplossing. Ook als je eind veertig bent, net gescheiden van je overspelige man en mannen uit je leven verbannen hebt. Waar je je uiteraard niet aan houdt omdat dan opeens mister Right je leven komt binnen huppelen. Goed leesvoer.
Om 14u afgesproken om bij de daycare te gaan kijken. Sanne gaat daar een aantal middagen per week heen om Engelse les te geven aan kinderen die daar in geïnteresseerd zijn. Er zijn ook twee vrouwen aanwezig die de middaggroep opvangen, Rjoyce en Marry. Beide hele hartelijke vrouwen die op een rustige toon tegen de kinderen praten. Ook spelen ze met de kinderen. Iets wat je hier volwassenen eigenlijk niet ziet doen. Sanne geeft een Engelse les over het huis en welke ruimtes je daar tegen komt. Charlotte gaat aan de slag met de eierdozen en kroonkurken, kleuren bij elkaar zoeken. En ik ga met een paar kinderen hartjes vouwen van papier. Ook hier helpen de vrouwen bij. Het is een simpel ontwerp, maar netjes puntje op puntje vouwen… het blijkt lastig. Er zijn er drie bij die het helemaal zelf lukt. Eentje kijkt wazig naar het papier alsof het onmogelijk is wat ik net voordoe. Komt er op neer dat iedere stap iemand anders hem helpt. Daarna versieren met potlood en enkele stiften. Sanne heeft stukjes stof die ze gebruikt bij een renspel. Dan stop je dit als een staart in je broek en de tikker probeert zoveel mogelijk staarten te verzamelen. Is je staart afgepakt, dan ben je af. Kinderen zijn dol enthousiast zodra ze de stukjes stof zien. Ook Rjoyce doet fanatiek mee als tikker.
De daycare ligt naast de kliniek, dus Charlotte en ik gaan daar langs. Neem nog twee vouwblaadjes en een potlood mee om met Reggie te kleuren. Deze activiteit is na welgeteld 1 minuut al niet meer interessant:P Het hartje biedt uitkomst om de vliegen van zijn gezicht te wapperen. Het is natuurlijk ook een heel leuk spel om het papiertje steeds weg te gooien, af te pakken, in stukjes te scheuren. Zijn huid gaat er steeds donkerder uit zien. Ook lijkt hij een stuk minder pijn te hebben. Na een klein half uurtje gaan we ieder weer naar ons eigen huis.
Na het eten doe ik met de kinderen nog het nummer spelletje. Nu begint ook Zaïda een beetje te ontdooien naar mij. Dan nemen de meisje mij mee naar voren. Het is weer tijd voor een dansje.
Het liedje( geheel fonetisch uiteraard)

A pi ri jeeh, A pi ri jeeh,
(iets onverstaanbaars omdat het echt veel te snel gezegd wordt)
semolisa, semolisa, semolisa, semolisa
a lee denteeeeee denteeeeeee
a ti a, a tia, a tia
a ti ti ti ti iwe!

De eerste twee regels doe je langzaam, derde regel dans je lekker snel, vierde regel is weer langzaam en daarna weer snel. Dit gebeurt op de veranda voor het huis waar een lamp brandt, dus goed zichtbaar. Ik moet natuurlijk ook een dansje doen en binnen no time staat de halve buurt aan kinderen om mij heen. Een jongetje danst alsof zijn heupen van elastiek zijn, gaat echt alle kanten op. Ook alsof hij een denkbeeldig meisje aan het berijden is, maar dat is schijnbaar normaal. Het is heel gezellig en lig in een deuk om Foozia die heel serieus probeert te dansen, maar toch echt nog een klein meisje is.

Ik bel met Roeland, even elkaar weer bij kletsen. Ben zo blij met hem:)Gelieve als je hem ziet een knuffel te geven namens mij aangezien dat fysiek nu heel lastig gaat. Nog even OITNB kijken, inmiddels al aan seizoen 2 begonnen.

Donderdag 26 maart

Ik ben op tijd wakker. Vandaag is de dag van het vervellen. Inmiddels heeft mijn huid zich vernieuwd, dus dat betekent jeuk. Hele vellen komen er van af. Dus ik presteer het opnieuw om te laat te vertrekken. Nog even op zoeken wat ik bedacht had om te doen vandaag. Nog even die spullen pakken. Owja, moet nog banaantjes pakken. Ben alsnog vergeten mijn flesje met water te vullen, dus koop onderweg dan maar een flesje. Als ik langs het huis van Charlotte loop, hoor ik mijn naam. Sitha wil wel even een praatje maken. Heel de kamer zit vol, dus iedereen moet je dan even apart begroeten. Vertel wat mijn planning voor vandaag is en dan zegt Sitha dat ik nu echt moet gaan, want ik ben toch te laat? Owja… Als ik wegloop, kom ik langs een auto en de bestuurder vraagt welke kant ik op moet. Hij blijkt dezelfde kant op te gaan, dus mag gezellig mee. Of ik al plannen heb voor Pasen… Pasen is schijnbaar het ding hier. Grote feesten in verschillende lodges, de een met eten, de ander met ‘bekende’ dj’s. Maar heb nog niet echt een idee, schijnbaar is Gecko wel erg leuk. We zien het wel. Ik word keurig voor de deur af gezet en zeg gedag.
We beginnen met het boekje over de kleuren. Ik ben laat, maar de helft van de kinderen is later… Dan komt opeens de montessori-juf van even verder op binnen. Ze heeft een aantal leermaterialen mee. Ze is gisteren ook langs geweest hoor ik van Offering. Had eigenlijk niet verwacht dat ze op mijn aanbod in zou gaan, maar toch. Ze vertelt in zowel het Engels als in Chichewa over de materialen en geeft tips over klassenmanagement. Ze is ontzettend gemotiveerd en het is zo gaaf om te merken dat Montessori zelfs hier in Afrika vanuit dezelfde visie wordt gegeven. Ben er echt een beetje verbaasd over. Offering beaamt alles, maar het is wel heel veel om in één keer te veranderen. Ook laat deze juf zien dat de kinderen naar haar luisteren zonder dat ze hoeft te schreeuwen. Ik heb de klas tot nu toe nog niet zo betrokken bij de les gezien. Ze introduceert een stilte teken, laat weten dat zelf eten meenemen not done is bij haar school, dat kinderen echt 3x op een ochtend naar de wc moeten, dat het heel belangrijk is om vragen aan de kinderen te stellen in plaats van alleen maar zinnen laten opdreunen. Nu nog een keer bij haar langs om te kijken of ze haar visie ook in de praktijk uitvoert;) De leermaterialen heeft ze dubbel, dus die mogen we bij Pandagarden gebruiken. Ik blijf haar maar bedanken.

’s Middags artclass, wat dit keer wordt gegeven door Francis. Het is voor het eerst dat er sinds mijn komst een voorbereide les klaar staat. Hij heeft voor 3 groepjes aan spullen klaar gezet en begint met een preek over aanwezigheid. Je ziet de kinderen afhaken, want zij zijn er nu toch immers? Vandaag gaan we alvast papier maken voor volgende week paaskaarten en ronde papiertjes met afdruk van een blaadje. De uitleg duurt wat lang en ik snap niet wat ze nou uiteindelijk moeten maken. Ik vraag Francis dit nog eens te zeggen en schrijf het op het bord. Daarna gaan de groepjes aan de slag. Af en toe hebben ze wat hulp nodig, maar over het algemeen weten ze heel goed wat ze moeten doen. Aan het eind blijkt één meisje nog maar één blad gemaakt te hebben. Ze zit in een groepje met twee dominante figuren, dus durfde waarschijnlijk niet aan te geven. Ondertussen een absentielijst gemaakt, want nu worden steeds de namen opgeschreven van wie er zijn. Totaal geen overzicht natuurlijk. En je weet het, ik ben altijd goed in lijstjes maken, maar zelf bijhouden hoeft nu niet;)
Ik ben sinds dat Hans weg is al een tijd niet meer naar de Ecolodge geweest, dus ga er even langs. Alinafe vindt dit wel gezellig en wil mijn haar vlechten. Ik vind dat gekriebel altijd heerlijk, dus laat haar haar gang gaan. Dan komt de verkoopster van bananen langs. Ze blijkt niet te kunnen praten. Het is mij nou niet duidelijk of ze ook doof is, maar met gebaren komt Alinafe al een heel eind. Alinafe vindt dat ze niet mee mag helpen met vlechten, want zij doet het veel te strak voor een mzungu als ik.
Met mijn haar in model loop ik langs Charlotte. Er is een disco vanavond bij de speeltuin Tipezananso. Sanne helpt hier ook eens per week en nodigt ons uit om mee te gaan. Deze speeltuin is van Gerrit, een Nederlander die ongeveer de helft van het jaar hier woont. Hij is zeer rechtlijnig en het moet op zijn manier. Maar daardoor heeft hij wel voor elkaar gekregen om voor een hoop kinderen activiteiten te organiseren. Waar in Nederland een disco even op gang moet komen, staan hier alle kinderen al meteen te swingen. Wij kunnen ook niet blijven zitten, dus doen mee. Meteen jonge gastjes die tegen ons aan beginnen te rijden. Pak er eentje bij zijn arm en maak duidelijk dat we hier niet van gediend zijn. Uit voorzorg gaan Charlotte en ik dan maar rug tegen rug dansen, weten we ieder geval zeker dat er niks gebeurt. Er zijn ook genoeg lieve kinderen die met ons dansen. De temperatuur loopt snel op en na een half uurtje hebben we ook best wel honger. We gaan met z’n drieën eten bij Cape Mac, een lodge gerund door Fransen. Aparte lasagne gegeten(ben ook te veel verwend met Roeland als kok) maar ook een heerlijk kokosijsje met wafeltje Op tijd naar bed gegaan.

Vrijdag 27 maart

Gisteren had Offering voorgesteld om weer met de kinderen te gaan zwemmen. Dit keer heb ik een les bedacht met wassen. Moet nog even een stuk zeep scoren, dus ondertussen gaat Offering wat kleuren met ze behandelen. Ik wil de lichaamsdelen behandelen, dus vertel steeds welk stukje de kinderen moeten wassen. Ook vraagt ik ze welk deel we gaan wassen en kies een kind uit die het voor mag doen. De kinderen zijn er erg enthousiast over. Natuurlijk ook weer wat kinderen weggegooid en van mijn knie laten afspringen. Terug bij Panda kunnen ze meteen eten.
De vorige vrijwilliger, Anna uit UK, is ook aanwezig. Ze is weer even twee weken langs. Praat met haar over het lesgeven. Ook zij liep er tegen aan dat Offering de kinderen geen tijd geeft om zelf tot een antwoord te komen. Verder wat gekletst en afscheid genomen.
Woensdag was de daycare bevallen, dus vandaag gaan we opnieuw er naar toe. Als we aankomen, zit de deur nog op slot. Sanne belt RJoyce die zegt dat ze onderweg is. Charlotte heeft Alisha en Letisha meegenomen, dus die krijgen nu onze volle aandacht. RJoyce heeft ook wat kinderen mee, dus we beginnen met kettingen te maken van rietjes en wol. Het ziet er eigenlijk leuker uit dan we gedacht hadden. Marry is inmiddels ook gearriveerd en gaat fanatiek aan de slag. Er komen toch nog redelijk wat kinderen opdagen en we kunnen opnieuw het renspel spelen.
Na het avondeten weer eens een kijkje nemen bij Gecko’s. Er is een grote groep die duidelijk al wat Greens achter de kiezen hebben. Zeer luidruchtig en het is een wonder dat sommige zonder al te veel meubilair te raken weer bij hun stoel terecht komen. Dan komt er een lokale om een vuurtje vragen. Doet Sanne niet moeilijk over. Iets later komt hij vragen of hij iets mag vragen. Charlotte vindt het een hele vervelende man, omdat je niet makkelijk van hem afkomt. Dus we zeggen dat hij niks mag vragen. Nou, als Geert Wilders hier een partij had, zou deze man er zeker op stemmen. We moeten oprotten naar ons eigen land en wie denken we wel niet dat we zijn. Het beste is om niks terug te zeggen, want anders blijft hij doorgaan. Na een tijdje schelden loopt hij verder naar een volgend tafeltje blanken. Om daar weer poeslief te vragen of hij wat mag vragen… We blijven niet al te lang en gaan weer naar huis.

Zaterdag 28 maart

Word om 6u wakker van gekrijs. Ik stap mijn bed uit om te plassen en zie dat het Christine is die stopt zodra ze mij ziet. Ik blijf een enge blanke. Daarna duik ik mijn bed weer in en blijf daar tot 10u met oordoppen in lekker slapen. Dan blijkt dat de zus van Amaaj weer vertrokken is. Heb niet eens gedag gezegd… Beetje jammer. Maar zo onverwacht als ze gekomen zijn, zijn ze ook weer vertrokken.
Ik typ mijn blog weer wat bij en spreek om half vier af met Sanne en Charlotte. Zij hebben al eerder een cirkel gemaakt met de dagen van de week in Chichewa en Engels en die ga ik vandaag voor Pandagarden maken. Zij gaan aan de slag met bingokaarten. Tot 17u en dan gaan Charlotte en ik Lion King 2 kijken bij mij. Omdat Charlotte toch altijd laat eet, kijken we nadat ik mijn eten heb gehad met de kinderen ook Lion King 3. Daarna ga ik met haar mee naar haar huis. Alisha en Letisha hebben een blinde mannetje spel waarbij ze over de bank rennen om niet door de ander gepakt te worden. Dat wil ik natuurlijk ook eens uitproberen. Alisha kan zo slecht tegen kietelen en dat is zo leuk! Wat een giechel. Ook leer ik een dansje van Letisha. Als we een beetje moe zijn van deze drukte, gaan Charlotte en ik buiten op de veranda liggen. Calvin is druk bezig om armbandjes te knopen. Hij heeft een bepaald aantal wat hij af moet hebben en heeft dat verdeeld over zijn dagen. Wat neerkomt op 20 armbandjes per dag ongeveer. We willen eigenlijk naar de sterren kijken, maar we hebben geen zin om op het zand te liggen. Dan komt Sitha met een mat aanzetten. Charlotte en ik nemen plaats en komen er achter dat het bewolkt is, dus niet zo heel veel sterren kunnen zien. We zingen wat liedjes mee op de mobiel van een vriend van Calvin en liggen gewoon lekker te niksen. De temperatuur is nu prima en zo vallen we bijna in slaap. Toch maar terug naar huis gelopen. Calvin loopt een stuk mee, want hij wil naar de lokale bar vlakbij mijn huis.
Als ik mijn dikke deken wat ik als kussen heb opgerold van de muur weghaal, zie ik een hoop grote termieten. Ze vliegen natuurlijk alle kanten op. Ik zie dat ze een gat in de muur hebben weggegeten! Ik spuit er een hoop Doom in en ik hoop dat ze hier niet meer verder gaan.
Dan lig ik lekker in mijn bedje. Welterusten!

Heb vele verzoeken om foto’s gekregen, maar die kosten onwijs veel mb. Dus komt in Nederland helemaal goed.
Groetjes, Fanny