Week na de vakantie

Reisverslag 5
Maandag 20 april
We zijn nog steeds in Mphemba, bij Blantyre. Vandaag gaan we het montessorischooltje van Ruth bezoeken. Als we aankomen bij het busstation, staan we ruim een half uur te wachten voor we opgehaald worden door een van de leerkrachten. Die had ons niet zien staan… Tja, we vallen ook niet op met die witte huidjes van ons;) Een stukje lopen en we komen bij twee lokaaltjes. Mijn montessorihart begint spontaan harder te kloppen, want wat ziet het er overzichtelijk uit. En een rust als we binnenkomen, heerlijk! Veel sensorieel materiaal als steentjes van het ene bord in het andere scheppen. De kleedjes zijn van maïszakken gemaakt. De telbak zijn yoghurtbakjes met stukjes bamboe. Ik zit te genieten en beantwoord Charlotte haar vragen. Die heeft nog nooit van montessori gehoord en vind het maar een gek concept. Geen toetsen, hoe hou je het overzicht? Doen ze dan altijd hetzelfde? Buiten nog een spelletje met de kinderen gedaan en mijn Chichewa skills geshowt:P We gaan op tijd weer weg, want we gaan terug naar Cape Maclear. De afgelopen dagen waren supertof, luxe en leuk gezelschap. Dus afscheid nemen is dan altijd een beetje zuur. Nu zullen we Alwin over twee weken nog zien, want die komt met zijn moeder nog langs in Cape Maclear. Liyaka blijft voorlopig nog in Malawi, maar een reünie in Nederland moet toch een keer komen!
We worden door Alwin bij het busstation afgezet en worden meteen omringt door tig busdrivers. Eentje uitgekozen die meteen door naar Monkeybay rijdt en waarvan het busje er nog best netjes uitziet. Maar in Mangochi blijkt deze meneer toch niet verder te rijden. We worden snel in een ander busje gedropt. Ik doe nog even moeilijk over de prijs, want we moeten ineens 1000 kwacha meer betalen… Als de busdriver de bus aan de kant zet om het mij nog even goed uit te leggen hoe het zit, ga ik toch maar overstag Gedurende onze reis van vandaag is Charlotte maar liefst 3x ten huwelijk gevraagd:P Doet die ring het toch goed bij mij! In Monkeybay heeft Elias een taxi geregeld, wat hij zelf blijkt te zijn. Omdat het donker is en achter op een motorbike ons toch niet zo’n strak plan leek, had ik Elias gevraagd wat handig was. Eenmaal in Cape worden we beide door onze families uitgebreid begroet. Alleen… Cosimo herkent mij niet meer Waar Reggie mij dit keer flink knuffelt, is Cosimo nu degene die mij eng vindt. Vind ik uiteraard jammer, maar wie weet durft hij mij over een paar dagen wel aan te kijken. Ben moe van het lange reizen en val om 21u in slaap.

Dinsdag 21 april
Het plan was om 8u fris en fruitig bij mijn klasje te zijn. Dan moet je natuurlijk wel een wekker zetten! Ik word dus om 8u wakker… Snel, snel, douchen, ontbijten en wegwezen. Ik ben blij met mijn nieuwe zonnebril, want pfff, wat is het hier weer warm en schijnt de zon fel. Verschillende mensen willen weten waar ik geweest ben en de verkoper om de hoek roept dat hij mij gemist heeft. Fijn om weer terug te zijn. Offering is ondertussen al bezig met lesje met het telraam. Liedjes gezongen, verhaaltje voorgelezen en na het rijstprutje klets ik met Hans even bij. Dan is het alweer tijd om te lunchen. Ik buurt nog even bij Charlotte en geef ook haar familie even een knuffel.
’s Middags gaan Charlotte en ik samen naar Pandagarden. Ik maak een visspelletje van ijzerdraad en knip verfstaaltjes. Dit om dark-light aan te leren. Charlotte valt in slaap en even later besluiten we om naar Ecolodge te gaan. Daar met Hans verder gekletst en we besluiten ook om maar even te zwemmen. De vissers die langsvaren roepen van alles in Chichewa en Alinafe vertaald het een en ander: opnieuw huwelijksverzoeken, dat we mooie benen hebben, de vrouw van hun dromen zijn, enz.

Na het eten speel ik nog even met de kinderen en de nieuwe bal die ik gegeven heb. Dan ga ik langs bij Charlotte. Er staat een film op, dus ik kijk die mee. Als ik naar huis ga, vindt Kelven(Ja, weet inmiddels nu zeker dat je het zo schrijft!) dat hij mee moet lopen. Ook nog even over de vakantie gehad, daar is iedereen toch wel erg nieuwsgierig naar. Ik kruip mijn bedje in, nadat ik mijn gelieve gat in de grond nog even heb bezocht.

Woensdag 22 april
Jup, wekker was gezet. Op tijd bij Pandagarden. Merk dat ik echt weer even een structuur voor mijzelf moet vinden. De kinderen vinden het wel weer gezellig dat ik er ben, maar het stukje luisteren blijft toch lastig. Als ik aan het voorlezen ben en eentje er echt stoïcijns doorheen blijft tetteren, snok ik hem even aan zijn arm naar een andere plek. De boodschap komt binnen en kan rustig het verhaal afmaken. De cijfers zijn weer een ramp en moet voor mijn gevoel weer helemaal opnieuw beginnen. Ik krijg Stanleys mobiel in mijn hand gedrukt, want hij kan geen netwerk vinden. Tis een Iphone, dus google wat op mijn eigen telefoon, maar dan krijg ik een melding dat hij de simkaart niet meer ziet. Wel zie ik dat hij onwijs veel liedjes er op heeft staan, dus zet er eentje aan. Zo grappig, alle jongetjes beginnen te dansen. En dan dus niet schattig wiebelen, maar zoals de grote jongens dansen… Na het rijstprutje laat ik de kinderen lekker spelen, terwijl ik luid meezing met Jason Mraz, die ook op de mobiel staat. Hmmm, denk meteen aan zomervakantie met mijn lief. Dan staat deze cd ook altijd hard op in de auto.
Weer even buurten bij Charlotte, breekt zo lekker de terugweg op. Charlotte en ik willen ’s middags de was doen en ik wil nog een cadeau voor Elias kopen, die is vrijdag jarig. Iets staat mij bij dat hij Amarula lekker vindt, dus we gaan op zoek. De was doen is zo gedaan, we hebben immers nog in Blantyre de was in de wasmachine kunnen doen. Sterke drank krijgen bij de lokale winkeltjes blijkt niet te kunnen, dus we gaan naar Fat Monkeys, een lodge. Daar probeert de barman mij de fles voor het aantal glazen wat er in zit te verkopen, dat gaat hem dus niet worden. Iemand die in de buurt staat weet misschien wel iemand, dus we wisselen telefoonnrs. uit en ik word morgen terug gebeld. De chitenches die Charlotte zoekt, zijn niet zo mooi, dus we gaan nog even bakken in de zon. Natuurlijk weer iemand die het nodig vind zichzelf voor te stellen, dus wij zijn hierbij mevrouw Bloempot en Slipje. Ook als iemand vraagt waar we naartoe gaan, roepen we Australië, tip van Hans. We bespreken de dingen die we allemaal op vakantie gedaan hebben en sturen jaloers makende foto’s van ons uitzicht naar anderen. Rond zes uur lopen we weer naar huis. Na het eten zoek ik weer Charlotte op.

Donderdag 23 april
Het op tijd opstaan lukt weer! In Pandagarden doen we renspelletjes en ik doe weer een poging met tellen. Voel mij beetje moe. Nogmaals, weer wennen aan vroeg opstaan en misschien is op tijd naar bed gaan dan toch ook wel een strak plan… Het is weer een huildag, dus ben vooral bezig kinderen te troosten of even terecht te wijzen. Lekker lang laten spelen, prima oplossing. ’s Middags artclass. Charlotte heeft geen zin om naar Sinthana te gaan, dus die gaat gezellig mee. Vandaag is Francis niet aanwezig, dus heeft hij de les aan mij overgedragen. Maar liefst 4 hele kinderen komen opdagen… Dat is nog niet eens de helft.
Aan de slag met een afbeelding van een vis in 16 vierkanten verdelen, zodat je nog beter in verhouding kan tekenen. Dan teken je 16 vierkanten op je tekenpapier en dan kijk je per vierkantje wat je moet tekenen. Dat secuur kijken, je denkt dat dat het lastigst is. Maar het fenomeen een vierkant in 16 vierkanten verdelen is helemaal ingewikkeld… Ben blij dat Charlotte kan assisteren. En ja, goed kijken wat in welk vierkantje komt, daar kan je natuurlijk wat in vergissen qua tellen… Eentje heeft prima vierkanten gemaakt, maar gebruikt daarna totaal het principe niet en tekent naar eigen inzicht de vis na. Ondertussen hebben Charlotte en ik veel lol over onze capriolen en uitspraken van de vakantie, dus zitten de kinderen ons nieuwsgierig en verbaasd aan te kijken.
Ondertussen ben ik terug gebeld over de Amarula en komt de meneer deze langsbrengen. De prijs is 1500 kwacha meer geworden(ong. 3 euro), maar ben al veel te blij dat het gelukt is.
Omdat Hans morgen vertrekt om zijn vrouw op te halen en wij hem niet meer zien, gaan we afscheid nemen met een drankje. Gecko is natuurlijk the place to be en dit keer blijf ik braaf op de bank zitten in plaats van de dansvloer onveilig te maken. We nemen onze tijd hier in Cape Maclear door en lachen om de herinneringen. We kijken uit naar een reünie
Ik loop mee naar Charlotte dr huis en dit keer staan muziekclips aan. Wel grappig om eens te zien wat nou het verhaal is van de liedjes waarop ik altijd dans. Soms uitzinnig duurdoenerij, andere traditionele dans in kostuum. Donick, vriend van Sitah, komt langs en besluit dat we echt een supertoffe film gaan kijken… Ja, een vechtclub in Rusland… Ik blijf nog even hangen en loop dan samen met Donick naar huis. Jaaaa, schijnbaar heb ik hulp nodig om mijn huis terug te vinden sinds ik terug ben van vakantie:P Het is ook wel gezellig en Donick zijn huis is toch ook mijn kant op. Weer over de vakantie verteld.

Vrijdag 24 april
Het is vrijdag, dus dat betekent zwemmen! Ik neem een kijkboek mee over het strand en we kijken wat we bij het meer herkennen. Weer wat bootjes tellen, kleuren herkennen, enz. En lekker in het water poedelen. Als ik mij omdraai, zie ik dat Offering in één keer mijn chichenge om heeft?! Ik roep naar haar dat ik niet wil dat ze die nat maakt, dus ze pakt haar onderrok dan maar. Deze eigengereidheid hoeft van mij niet zo, maar de boodschap is binnengekomen. Ook heb ik lege blikjes meegenomen en wat ieniemienie soort passievruchtjes om in de blikjes te gooien. Dit is ook weer een telactiviteit en hoort bij het onderwerp mikken aka bewegingsonderwijs;) De kleintjes lopen gewoon naar de blikjes toe om de vruchtjes in te leggen:P De grotere kinderen proberen wel echt te mikken. Als we weer terug zijn, is het rijstprutje weer klaar en daarna is er nog tijd om te spelen. Het treintje is dit keer erg in trek, dus er wordt om gestreden. Het stukje, eerst jij en dan jij, is voor degene die als laatste aan de beurt is DE aanleiding om een keel op te zetten. Pas als hij stil is en de ander heeft er al een tijd met het treintje gespeeld, geef ik het aan hem. Geluk dat de ander nu geen keel op zet, want dat wil ook nog wel eens gebeuren…
Als ik na de lunch weer naar Pandagarden loop, voel ik mij een partij beroerd. Ik ga bij Charlotte op de bank liggen, krijg nog wat droge rijst en val in slaap. Vanavond is de verjaardag van Elias, dus zit er niet op te wachten. Rond 17u ben ik al iets opgeknapt en ga naar huis om mij om te kleden. Er zit een braai(bbq) bij de verjaardag, dus zonder eten gaan we op weg naar de Ecolodge. Ik heb eigenlijk niet gevraagd of ik Charlotte mee mag nemen, maar ik heb zo’n vermoeden dat ik dan én de enige blanke ben én de enige vrouw. En Chichewa meekletsen beperkt zich tot begroeten en lichaamsdelen opnoemen, dus daar kom ik ook niet ver mee. Het blijkt geen probleem dat Charlotte mee is, anderen hebben ook iemand meegenomen. Er is een zelf gebrouwen wijn van thee? en allerlei vruchtjes, die smaakte wel prima. Onder het mom, alcohol maakt alle bacteriën en virussen dood en cola is goed voor je maag, geniet ik van cola met Malawi gin. De braai is lekker en mijn buikpijn is weg. Charlotte is doodmoe van de afgelopen week werken, dus die breng ik een stukje op weg naar huis. Net zo als ze altijd aan mij vraagt, wil ik dat ze een bericht stuurt als ze in bed ligt. Het feestje is ondertussen verschoven naar een bar om de hoek. Als ik na 3x bellen en berichtjes sturen nog steeds geen reactie van Charlotte krijg, maak ik mij ongerust. Watson en ik gaan langs en ik bonk op haar raam. Sitah roept mij naar binnen en zegt dat ze echt thuis is. Als ik in haar kamer kijk en even in haar voet heb geknepen waar deze schone slaapster gewoon door heen slaapt, ben ik weer gerust gesteld. Sitah rijdt gezellig mee terug naar de bar en het is weer een avond vol met dansen, dit keer met Alinafe. Wederom word ik netjes thuis gebracht, dit keer door Sitah.

Het verslag over de vakantie komt er aan! Veel is al op Facebook gepost
Liefs,Fanny